[…] Hij stak zijn hand uit en doof­de de kaars. De duis­ter­nis palm­de hen weer in. Je hoor­de de mug­gen weg­vlie­gen toen ze het ver­lok­ke­lij­ke kaars­licht niet meer zagen. Je hoor­de ze nog even zoe­men, daar­na ver­stom­de het gegons van hun vleu­gels. Door een kier­tje waren ze de vrij­heid in geglipt.
‘Zag je dat, zag je dat?’ klonk Augusts stem van­uit het don­ker. ‘Heb je goed opge­let, mijn jon­gen?’ her­haal­de hij, ter­wijl hij het dek­sel van de kist schoof.
‘Nog een spel­le­tje, Fla­ma­ri­on.’ Dat was de kapi­tein die kaart­speel­de. Zijn stem leek van ergens uit de onein­dig­heid te komen.
‘Vrij zijn…’ fluis­ter­de August. Hij strek­te zijn arm en wierp een bran­den­de luci­fer in de kist met bus­kruit.
Een enor­me flits ver­licht­te het ver­trek en in het vuur van de explo­sie zag Petr de gro­te een­wor­ding oplichten.

Frag­ment uit ‘Waan­zin­ni­ge August’, een kort ver­haal geschre­ven door de zes­tien­ja­ri­ge Petr Ginz tij­dens zijn ver­blijf in het con­cen­tra­tie­kamp The­re­sienstadt. Het­zelf­de jaar zou hij op trans­port wor­den gesteld naar Auschwitz waar hij in de gas­ka­mer om het leven kwam.

Gis­te­ren, tij­dens Doden­her­den­king 4 mei 2012, werd het Requi­em voor Auschwitz uit­ge­zon­den op Ned 2. Bij toe­val kreeg ik de voor­aan­kon­di­ging te zien zodat ik ’s avonds om 23.00 uur op tijd kon inscha­ke­len. Ik heb de ruim een uur duren­de uit­zen­ding adem­loos uit­ge­ke­ken. Tus­sen de muziek­stuk­ken door werd tel­kens een kor­te tekst voor­ge­le­zen, afkom­stig van slacht­of­fers door de Holo­caust. Eén van die slacht­of­fers was Petr Ginz (1928–1944).

Van­daag, tij­dens Bevrij­dings­dag 5 mei 2012, heb ik het Requi­em voor Auschwitz opnieuw beluis­terd ter­wijl ik onder­tus­sen het Praags dag­boek van Petr Ginz gele­zen heb.

Laten we vrij zijn…