Het zijn dagen zoals vandaag die bewijzen dat iedere dag bloggen voor mij te hoog gegrepen is. Want zeg nou zelf, vanochtend om 6:45 uur vertrokken naar mijn werk en pas om 21.00 uur weer thuis. Het hoofd vol met alles wat nog gedaan moet worden met betrekking tot het project waar ik midden in zit, en de maag leeg nadat een laatste maaltijd alweer acht uur geleden genuttigd is geworden. Nu is het 22.30 uur en heb ik gegeten en mezelf opgefrist. Nog eventjes en het is weer bedtijd. Wat te doen met die kostbare vrije tijd die me deze avond gegeven is? Een beetje relaxen in de tuin en genieten van het zwoele lenteweer? Een ontspannende wandeling maken naar het recreatiegebied hier om de hoek?
Of bloggen?
Het zijn dagen zoals vandaag die me doen beseffen dat ik het misschien wat rustiger aan moet doen. Even stilstaan bij hoe mijn dagen gevuld zijn met werk en hoeveel ruimte er over blijft voor privé. Zien of de juiste balans teveel uit het oog is geraakt of dat er sprake is van een tijdelijke opleving van werkgerelateerde activiteiten. Zodat er weer tijd vrij komt om te schrijven.
Of te bloggen.
Het zijn dagen zoals vandaag die me doen inzien dat ik het best wel mis. Dat bloggen. Juist op dagen zoals vandaag. Omdat je zoveel in je hoofd meesleept dat het misschien wel lekker is om dat even ‘van je af’ te schrijven. Of dat door het schrijven over totaal iets anders de zaken weer wat meer in perspectief komen.
Aandachtverschuiving. Afleidingsmaneuvre. Ontspanning. Oefening.
Gewoon, bloggen.
Over dat wat me bezig houdt. Wat mij bezig houdt. Mij. Ik.
Zodat ik het later nog eens kan teruglezen. En er conclusies uit kan trekken. Of niet.
Zonder dat ik me druk maak over het feit of het altijd interessant is voor jullie allemaal. Nou ja, jullie… Voor jou. Ja, jij daar (ik weet dat dit blog door minstens één persoon gelezen wordt).
Bij voorbaat mijn excuses voor sommige van de blogs die hier gaan verschijnen.
Het zijn dagen zoals vandaag die bewijzen dat elke dag geschikt is om een verandering in gang te zetten. Zonder te weten of die blijvend gaat zijn. Maar daar kom je pas achter wanneer je de eerste stap (opnieuw) hebt gezet.
—
Bij deze mijn respect voor Elja Daae die eind 2011 een oproep deed om iedere dag te gaan bloggen en dat tot op de dag van vandaag zelf in de praktijk brengt en daarmee bewijst uit beter bloghout te zijn gesneden dan ikzelf die al eind februari roemloos moest afhaken.
Reacties
“6:45 uur vertrokken naar mijn werk en pas om 21.00 uur weer thuis”
Dat is geen excuus, ik wil gewoon lezen .…. 😉
Doe wat je hart zegt, cliché, maar waar, zoals de meeste cliché
Ik weet het, ik moet betere excuses zien te vinden…
.. ik mis het ook, het schrijven. Maar ja: drukdrukdruk.
Komt wel weer. En anders maar niet, of minder, op een laag pitje. Omdat ik tóch niet zonder kan.
Zo gaat het bij mij ook. De drang blijft, de tijd ontbreekt. Tijd voor ‘echt’ schrijven is er nog steeds niet. Bloggen is een goed alternatief 🙂
Er zijn zo van die dagen ja… Ach ja, roemloos afhaken… een mens heeft ook nog andere verplichtingen hé en werk gaat voor — ook al wil een mens dat soms liever niet. Fijn weekend @->–
Werk gaat soms iets te vaak voor, maar uiteindelijk ben ik daar altijd nog mede schuldig aan. Ach ja, soms baal ik ervan dat ik zoveel wil doen en er zo weinig tijd voor weet vrij te maken.
Ik geniet in ieder geval weer van deze! Wat me zorgen baart is dat voor sommige mensen het feit dat ik het wel doe een reden is om stil te staan bij het feit dat zij het niet doen. Voor mij werkt het, voor anderen niet.
Ik moet eerlijk toegeven, ik werk bijna iedere avond, en het bloggen komt dan vaak pas daarna. Helemaal niet handig. Maar ik schep er gewoon voldoening in dat ik het volhoud. Gewoon, voor mezelf. Dat jullie meelezen, is geweldig, en verdubbelt de voldoening. Maar ik denk dat je dit soort dingen eigenlijk alleen kunt volhouden als je het echt voor jezelf doet, he? Kijk, prachtige doordachte blogs schrijven zoals jij meestal doet, dat kost tijd, en er zitten maar zoveel uren in een dag. Dat is gewoon een andere opzet.
Maar dat wil niet zeggen dat zo’n blog als jij op deze dag schreef geen voldoening geeft voor jou, en voor je lezer die het leuk vindt om te lezen en jouw gedachten en gevoelens te volgen.
Ik raak de hele tijd verwikkeld in discussies over kwaliteit — want die kan niet goed zijn, als je iedere dag blogt, is het idee. Maar ik hoef me (van mezelf) niet te verantwoorden over die kwaliteit. Ik zeg ook niet dat het altijd Kwaliteit is. Alleen dat het iedere dag Elja is.
Ik begin overigens net als Jacob Jan wel te geloven dat het een krachtig instrument is, iedere dag bloggen. Voor iets…ik weet niet wat. Het faciliteert een ontwikkeling in mezelf. Heel gek. Anyway.
Dank voor weer een fijn artikel!
Mijn bewondering gaat uit naar de bloggers die met hoge frequentie hun blog updaten. Mijn frustatie gaat uir
T naar mezelf omdat mij dat niet lukt. Ik haal inspiratie uit de iederedag bloggers, geen afgunst of ergernis. Over kwaliteit ben ik inmiddels ook al wat anders gaan denken. Die hoeft ‘m niet per se te zitten in hoe je iets opschrijft, maar heeft net zoveel te maken met wat je opschrijft. Het varieert kortom per blog. En ik ben het met je eens dat het iedere dag Elja is. En dat dat voldoende verantwoording is. En daarom ga ik proberen wat vaker petepel voorbij te laten komen. Zomaar. Omdat ik dat wil.