Ooit was ik een snellezer

Een snel­le­zer ben ik nooit geweest. Wel een veel­le­zer. En omdat ik veel wil­de lezen maar niet snel kon lezen had ik daar een truc­je voor gevon­den. Ik sloeg gewoon hele stuk­ken over. Wan­neer je veel leest (zoals ik) ont­wik­kel je daar van­zelf een han­dig­heid in om te her­ken­nen wel­ke pas­sa­ges je gerust kunt over­slaan zon­der de lijn van het ver­haal te mis­sen. Op een gege­ven moment werd ik hier zo bedre­ven in dat ik niet alleen hele pas­sa­ges aan me voor­bij liet gaan, maar zelfs com­ple­te hoofdstukken.

Daar­na was het een klei­ne stap om de boe­ken die ik toen­der­tijd nog van de bibli­o­theek mee naar huis nam ver­vol­gens weer onge­le­zen in te leve­ren. Ik wist toch wel hoe het ver­haal zich zou ont­wik­ke­len op basis van de titel en de auteur. Voor­al de zoge­naam­de klas­sie­kers moesten het op deze manier ont­gel­den. Ik had er al zoveel over gele­zen dat ze me niets nieuws te bie­den zou­den hebben.

Hoe kon ik er meer naast heb­ben gezeten!

Geluk­kig heb ik de fase van inzicht dat dit lees­ge­drag wei­nig recht doet aan de cre­a­tie­ve inspan­nin­gen van de oor­spron­ke­lijk auteur alweer lan­ge tijd gele­den door­lo­pen. Daar­om kan ik nu op het eind van deze zomer­se len­te­dag met vol­doe­ning con­sta­te­ren dat ook The Gre­at Gats­by door F. Scott Fitz­gerald beter en ori­gi­ne­ler in elkaar steekt dan ik vroe­ger had kun­nen bevroe­den toen ik het boek in record­tem­po onge­le­zen naar de sta­pel gele­zen verplaatste.

Zo blijkt maar weer dat een wel­be­kend cli­ché als ‘Haas­ti­ge spoed is zel­den goed’ niet voor niets tot de klas­sie­kers gere­kend kan wor­den. Iets wat in het ver­haal van Gats­by met fata­le afloop al bewe­zen wordt. Althans dat was mijn inter­pre­ta­tie van het beschre­ven onge­luk in een van de laat­ste hoofd­stuk­ken.
Of zou ik nu toch weer iets te snel gele­zen hebben…

The Gre­at Gats­by
F. Scott Fitzgerald

Wil je weten wel­ke boe­ken ik nog meer lang­zaam­lees, kijk dan eens op mijn lees­lijst.