Van­daag ben ik begon­nen in Super­freak­ono­mics, het ver­volg op Freak­ono­mics. Geschre­ven door opnieuw dezelf­de twee auteurs, weten­schap­per Ste­ven D. Levitt en jour­na­list Step­hen J. Dub­ner. Het boek staat bol van de getal­len­reek­sen die met veel gevoel voor humor gebruikt wor­den voor de onder­bou­wing van aan­van­ke­lijk nog­al bela­che­lijk klin­ken­de theoriën.

Wat te den­ken van het gege­ven dat het vei­li­ger is om met een bor­rel­tje teveel toch de auto te nemen dan naar huis te lopen.

Vei­li­ger voor de chauf­feur tenminste.

Want de kans dat een dron­ken chauf­feur een onge­val met dode­lij­ke afloop ver­oor­zaakt is stuk­ken lager dan de kans dat die­zelf­de dron­ken chauf­feur slacht­of­fer van een onge­luk wordt wan­neer hij besluit de auto te laten staan en de benen­wa­gen te nemen. Van­uit eigen­be­lang gere­de­neerd blijft er van dat op het eer­ste gezicht wij­ze besluit niet veel over.

Logisch gere­de­neerd is een taxi nemen nog vei­li­ger. Of niet drinken.

Dat is natuur­lijk altijd de mak­ke van sta­tis­tiek. Je ziet wat je wil zien.

Maar dat wil niet zeg­gen dat je de kale cij­fers links moet laten lig­gen. De auteurs ver­de­di­gen hun eco­no­mi­sche aan­pak om aller­lei ‘vreemd’ gedrag te ver­kla­ren, als volgt:

Some peo­p­le may argue that sta­tis­tics can be made to say any­thing, to defend inde­fen­si­ble cau­ses or tell pet lies. But the eco­no­mic appro­ach aims for the oppo­si­te: to address a given topic with nei­ther fear nor favor, let­ting num­bers speak the truth. We don’t take sides.

[p.16, Super­freak­ono­mics, by Levitt and Dubner]

En het is maar goed ook dat ze geen par­tij kie­zen, want je zult je niet echt geliefd maken in con­ser­va­tief Ame­ri­ka door te bewe­ren dat een aan­zien­lijk deel van hun ((over)groot)moeders eigen­lijk (oude) hoe­ren waren.

In the ear­ly 1910s, the Depart­ment of Jus­ti­ce con­duc­ted a cen­sus of 310 cities in 26 sta­tes to tal­ly the num­ber of pros­ti­tu­tes in the Uni­ted Sta­tes: “We arri­ve at the con­ser­va­ti­ve figu­re of approxi­ma­te­ly 200,000 women in the regu­lar army of vice.“
At the time, the Ame­ri­can popu­la­ti­on inclu­ded 22 mil­li­on women bet­ween the ages of fifteen and for­ty-four. If the DOJ num­bers are to be belie­ved, 1 of eve­ry 110 women in that age ran­ge was a pros­ti­tu­te. But most pros­ti­tu­tu­es, about 85 per­cent, were in their twen­ties. In that age ran­ge, 1 of eve­ry 50 Ame­ri­can women was a prostitute.

[p.23]

Kort­om, zin­ne­prik­ke­len­de sta­tis­tiek die mij met­een deed den­ken aan de manier waar­op Bri­git­te Kaan­dorp ooit haar publiek via het opstap­je van het aan­tal geboor­tes per secon­de deed belan­den op een surf­plank varend over een zee van sperma.

---

Super­freak­ono­mics
Ste­ven D. Levitt
Step­hen J. Dubner 

Je kunt mijn lees­vor­de­rin­gen even­tu­eel vol­gen op Good­reads.

Het frag­ment van Bri­git­te Kaan­dorp komt uit het pro­gram­ma Kunst.