Het ging niet ver­der waar het ooit, jaren gele­den was opge­hou­den. Nee, het begon bij het begin.

Men zou het een her­nieuw­de ken­nis­ma­king kun­nen noe­men. Maar daar zou­den zij zich niet in kun­nen vin­den. Want daar­in was het ein­de beslo­ten van hun eer­ste poging. Een smet. Ze wil­den er niet van weten.

Dus begon­nen ze bij het begin. En stel­den ze zich net­jes aan elkaar voor. Als com­pleet vreem­den. Met alle bij­be­ho­ren­de ner­vo­si­teit en opflad­de­ren­de vlin­ders. Maar ook met het gevoel dat ze elkaar al door en door ken­den. Waar­door het met­een goed voelde.

Er was weer hoop.

Tegen beter weten in.

~ ~ ~