Beheerst parkeerde hij zijn auto in de berm. Hij zou nog uren kunnen doorrijden maar er waren hier geen bomen of andere obstakels te vinden. Wel voldoende tegenliggers. Waaronder regelmatig een stevige vrachtwagen. Iets weerhield hem vooralsnog om anderen te betrekken in zijn beslissing.
Hij zette de radio uit. De zon ging onder. Of op. Afhankelijk van of hij naar huis ging of juist naar kantoor. Hij wist het niet. Wat maakte het uit. De zon ging altijd wel ergens op. Hij sloot zijn ogen.
Toen werd het donker.
Toen was er licht.
Er was niets veranderd. De angst was gebleven. Er zou iets moeten gebeuren. Het verkeer kwam op gang. Er moest iets gebeuren.
Hij startte de auto. Niet geheel onbevreesd maar met de minuut meer vastberaden.
~ ~ ~
Beklemmend dit vraagt om n vervolg.
Maar ik denk niet dat een vervolg er gaat komen…
Wat een heerlijke ochtend …
Echt zo’n ochtend om er eens tussenuit te gaan…
.. en het gebeurde.. of niet natuurlijk.
Het kenmerk van een open einde 😉
Dit vraagt nou juist níet om een vervolg. 😉
De overweging, het gevoel, met de tijd in kaart gebracht.
Zo dacht ik er ook over…
Beklemmend schrijven @->–
Ontsnapping? Dat is nog niet gelukt volgens mij. Nog niet.
Wie zal het zeggen…?
Reacties zijn gesloten.