Vandaag

Al van­af dag 1 (in den begin­ne…) dat ik het in mijn hoofd haal­de om regel­ma­tig de wereld te ver­blij­den met een blog­post, lukt het me niet om ‘zomaar’ de bele­ve­nis­sen van de dag neer te pen­nen. Ik maak wat mee (niet heel veel, maar toch) op een dag, vari­ë­rend van het ont­bijt over­slaan in de och­tend tot het ver­ge­ten te kij­ken naar volks­ver­maak op de kijk­buis waar de vol­gen­de och­tend veel over gespro­ken wordt in de kan­ti­ne. En elke keer weer neem ik me voor daar dan uiterst lees­baar over te blog­gen ergens in de avond­uur­tjes wan­neer het tijd­stip van reflec­tie aan­breekt. Zodat er hope­lijk een kro­niek ont­staat van mijn bele­ve­nis­sen en gedach­ten. Mis­schien dat er zelfs wel een soort van ont­wik­ke­ling in valt te ontdekken.

Helaas, het lukt me niet. Al na de eer­ste zin­nen voel ik dat het ook deze keer weer niet gaat wor­den wat ik wil. Dan weer heb ik het idee dat het relaas niet bij mijn ande­re blog­posts past, een ande­re keer denk ik dat de blog­post niets toe­voegt. Dat het blijft bij een vlak­ke opsom­ming van de din­gen van de dag. Wie zit daar nu op te wach­ten? (Nie­mand denk ik dan, en wis de blog­post als­nog). Ik wil het lite­rair maken. Een ori­gi­ne­le insteek zien te vin­den. Zodat het in mijn ogen meer bete­ke­nis krijgt. Ter­wijl die dui­ding er hoogst­waar­schijn­lijk ook wel komt wan­neer ik die drem­pel over­win en als­nog vast­leg wat mij heeft bezig­ge­hou­den. Waar­om gaat het dan niet?

Zou het te maken heb­ben met het feit dat ik mis­schien geen ech­te blog­ger (en wat zou dat dan weer zijn?) ben? Ben ik niet eer­der iemand die per toe­val (en als­je­blieft niet begin­nen over dat toe­val niet bestaat!) ook maar een eigen web­si­te heeft aan­ge­maakt. Omdat dat nu een­maal zo mak­ke­lijk kan. Zodat ik er mijn schrijf­sels (want schrij­ven doe ik graag, ook zon­der dat het gepost kan of hoeft te wor­den) kan delen met wie het wil lezen. Wie het weet mag het zeg­gen. Dus zei Elja:

…dat hij inder­daad een blog­gen­de schrij­ver is in plaats van een schrij­ven­de blogger…

Een blog­gen­de schrij­ver. Ik proef het en het smaakt goed. De gène die ik voel bij het label van schrij­ver zal wel altijd blij­ven, maar een schrij­ver die blogt, dat spreekt me wel aan. Je zou kun­nen zeg­gen dat ik hier op deze web­si­te de vrij­heid heb om te blog­gen over van alles waar ik aan­dacht aan zou wil­len beste­den. Het schrij­ven zelf, en de resul­ta­ten daar­van hoef ik niet per se hier te pos­ten. Die horen in een boek (ebook?) thuis. Maar bij­voor­beeld het pro­ces van mijn schrij­ven, of wat ik zoal op een dag heb gedaan, dat kan ik hier gewoon met jul­lie delen. Daar hoef ik niet moei­lijk over te doen. Dat doen alle blog­gers (ook blog­gen­de schrij­vers).

Dus ging ik er van­avond eens goed voor zit­ten om dat eer­ste bevrij­den­de blog te schrijven!

Heb ik ver­do­rie van­daag hele­maal niets meegemaakt…

~ ~ ~

Afge­lo­pen vrij­dag ging ik naar de #tweetup van #blog­praat en heb daar een gewel­di­ge avond gehad tus­sen blog­gers van divers plui­ma­ge! Het was super inspi­re­rend voor mij om te horen hoe zij met hun blog en alles wat daar­mee gepaard gaat, bezig zijn. Natuur­lijk krijg ik het dan weer niet voor elkaar om daar dan die­zelf­de avond of des­noods de och­tend erna een erva­rings­blog over te schrij­ven. Dat kun­nen alleen ech­te blog­gers! Ik heb me voor­ge­no­men om er maar mee (en van) te leren leven.

Oh ja, van­och­tend ben ik een rond­je gaan hard­lo­pen. Het is een niet bestaan­de oude hob­by die ik weer voor­zich­tig heb opge­pakt. Nadat de eer­ste weken het ren­nen nog­al tegen­viel en het sjok­ken de over­hand had, begon er toch de laat­ste tijd iets van pro­gres­sie merk­baar te wor­den. Ook deze och­tend ging het een stuk soe­pe­ler weer dan de voor­gaan­de keren. Ik kan bij­na per week ver­der en har­der dan de keer ervoor. Alleen kreeg ik later van­daag steeds meer last van pijn over mijn scheen­been. Het werd zo erg dat ik nu bij­na de trap niet meer op of af kan.  Geluk­kig hoef ik zoda­de­lijk alleen maar op en mor­gen­vroeg pas weer af. Mis­schien dat het dan min­der is.

En ver­der ben ik bij­na klaar met het redi­ge­ren van de vijf­tig ver­ha­len die in de nieu­we ver­ha­len­bun­del ‘Keer­punt’ gaan ver­schij­nen. Mor­gen pro­beer ik de laat­ste set af te han­de­len zodat ik er tij­dens mijn vakan­tie ver­der geen omkij­ken meer naar heb. Want die is dit week­end dan toch echt begon­nen. Er is van uit­stel geen afstel geko­men, mocht daar nog iemand aan getwij­feld hebben.

Maar wie zit hier nu alle­maal op te wachten?