Toen vanochtend de eerste reacties binnendruppelden op mijn om aandachtvragende pijntweet, was de reactie van Jacob Jan er eentje die perfect aansloot bij mijn eigen gevoelens eerder die nacht.
@petepel blijft dus een soort haat-liefde verhouding met je lijf?
— Jacob Jan Voerman (@jjvoerman) september 6, 2012
Zijn opmerking refereert naar mijn blog van afgelopen zondag waar ik blijk geef van een zoveelste poging om samen met mijn in sportief opzicht nogal verwaarloosde lichaam wat meer activiteiten te ontplooien. Het blog was geschreven in de stijl van een hernieuwde kennismaking met een oude geliefde.
Deze ochtend vroeg ik me af of de liefde niet teveel van één kant komt. De geest wil wel, maar wil het lichaam nog wel? Of is het gewoonweg de leeftijd? Wat zegt het dat terwijl ik dit schrijf continu het deuntje van ‘Je wordt ouder papa’ van Peter Koelewijn door mijn hoofd speelt?
Vooralsnog plaats ik deze acute niersteenaanval onder de rubriek ‘Kan gebeuren’, maar tegelijkertijd moet ik erkennen dat het aantal gebeurtenissen het afgelopen jaar, deze rubriek toch wel tot een populaire maakt. En dat stemt tot nadenken.
Helaas gaat dat laatste op dit moment niet helemaal vlotjes. Vooralsnog plaats ik dit gegeven onder de rubriek ‘Bijwerkingen van medicatie’, want een directe connectie maken v.w.b. mijn denkproces met een vroeg intredende dementie of Alzheimer gaat me toch iets te ver.
Mijn niet helemaal helder van geest zijn zie ik aldus als een direct resultaat van de gebruikte medicijnen die ik vanaf vannacht ben gaan innemen. Allereerst 2x paracetamol rond middernacht. Ruim een uur later een eerste zetpil bij de huisartsenpost waar we toch maar naar toe zijn gegaan toen de pijn niet meer te harden was. We hadden ook niet echt een idee wat er aan de hand was. Het scheelde niet veel of ik was in een soort van hyperventilatie geschoten. Het klamme zweet droop uit m’n porieën en gaandeweg gingen mijn armen steeds heftiger trillen. Op mijn benen kon ik al bijna niet meer staan.
Wel nog eventjes snel een schone onderbroek voordat we naar de dokter vertrokken. Want je weet maar nooit of je in het ziekenhuis terechtkomt. En dan wil je er wel een beetje netjes bij lopen. Dat zei mijn moeder vroeger al, en ik las het onlangs ook nog bij Charlotte Roche. Om maar aan te geven dat ik niet de enige ben die dat van huis uit heeft meegekregen.
Inmiddels ben ik vandaag overgegaan op zwaardere pijnstillers die ik 3 tot 5 maal daags moet innenem. Nu ben ik niet zo’n pillenslikker (of ‑zetter in dit geval) en zelfs van een simpele paracetamol kan ik al flink van slag raken. Zo was ik al meteen de weg kwijt toen ik deze middag een telefoontje kreeg van mijn vader die mij beterschap wenste. Beterschap? Voor mij? Maar hij ligt toch in het ziekenhuis!?
Het gaan dus interessante dagen worden. Ik verwacht geen hallucinaties, maar af en toe een vreemde associatie of intrigerende (dag)droom daar teken ik voor. Wat misschien nog een leuk blog kan opleveren.
En als een andere bijwerking zou zijn dat het niergruis ondertussen pijnloos wordt afgevoerd dan ben ik helemaal een blij mens.