Af en toe. Niet al te vaak. Dan trekt hij zich terug in zijn studeerkamer. Wanneer hij alleen thuis is. En zeker weet dat hij de komende uren niet gestoord gaat worden. Voor de zekerheid de stekker uit de bel van de voordeur. Alle telefoons in huis uitgeschakeld. De deuren op slot. Want hij wil alleen zijn. Eventjes helemaal niets en niemand aan zijn hoofd.
In zijn studeerkamer. In de hoek. Daar knielt hij neer. Met het gezicht naar de muur. Niet omdat hij straf heeft. Of boete moet doen. Het is de lege wand die hem gerust weet te stellen. Hem uit het hier en nu haalt.
Wanneer hij lang genoeg blijft kijken naar het wit voor hem, voelt hij zich verdwijnen. Diep in de tijd. Terug naar vroeger. Vroeger dat minder donker is dan toen het nu was. Hij heeft geleerd dat hij niet alleen verantwoordelijk was voor de verkeerd uitgevallen keuzes die hij heeft gemaakt. Dat heeft hem veel moeite gekost. Ook veel tijd. Nu lukt het om erlangs te kijken. Er overheen. Naar de goede tijden. Hij kan genieten. Van toen. Om gesterkt terug te keren in het nu.
Vol zelfvertrouwen staat hij op. Hij is inmiddels alle besef van tijd kwijt. Het is schemerdonker in zijn kamer. Even aarzelt hij voordat hij een lamp aan doet. Plots staan daar al zijn boeken in het scherpe licht. Soms afgewisseld door souvenirs verzameld tijdens verschillende reizen die hij gemaakt heeft. Tevreden kijkt hij rond. Het voelt goed. Hij pakt willekeurig een exemplaar uit de kast. Laat zijn vingers over de kaft gaan. Bladert naar zomaar een bladzijde. Leest een passage hardop voor.
Zijn woorden klinken, trillen na in de ruimte. Ontsnappen dan onder de dichte deur naar buiten. Er blijft slechts stilte. Hij luistert. Hoort elke nuance in die totale afwezigheid van elk geluid. Om vervolgens diep adem te halen.
Met een ferme zwaai gooit hij de deur open en loopt de overloop op. De realiteit springt hem niet onverwacht in de nek. Slechts met moeite lukt het hem de trap af te dalen. Elke stap met groeiende weerzin gezet.
Ooit zal hij voor altijd die deur gesloten houden.
10 reacties
Intrigerend.
Ik weet ook niet altijd waar het vandaan komt of wat het te betekenen heeft. Soms spoken er scenes, flarden zinnen, etc. door mijn hoofd die ik uiteindelijk maar opschrijf. Zonder precies door te hebben of het over mezelf gaat, of dat het voortvloeit uit gesprekken met anderen, beelden op tv, of iets wat ik gelezen heb.
Wat prachtig. Ga het nog een keer lezen en nog een keer en nog een keer. Gevoel dat er nog zoveel meer onder, achter, tussen zit.
Vroeger dat minder donker is dan toen het nu was.
Op zo’n zin kan ik een tijdje teren. Dank.
Fijn dat je het zo mooi vond om het meerdere keren te lezen. Ik zie dat als een heel groot compliment. Dank je daarvoor.
En nog steeds lees ik het af en toe. Intrigerend.
En ik weet maar niet waarom. Bijzonder en spannend toch wel.
Intrigerend, eens. Maar ook een beetje beangstigend, duister, eenzaam. Waar haal je het toch vandaan, Peter? Prachtig om zo wakker te worden geschud weer.
Ik weet ook niet waar het soms vandaan komt of wat het te betekenen heeft. De zinnen vormen zich vanzelf naar een verhaal waarvan ik niet altijd bij het begin wist dat ik het ging vertellen. Heerlijk om te doen, maar ook soms voor mij verontrustend wanneer ik het eindresultaat teruglees.
Zou dat ook zijn wat er gebeurt bij de auteurs die van die gruwelijke boeken schrijven, en van die gruwelijke episodes van TV-series, en beangstigende films en zo? Hmmm. Niet dat dit daar mee te vergelijken valt (want soms denk ik: is het nou wel OK om al dat geweld en al die angst de wereld in te slingeren, mensen?). Maar ik vraag me altijd af wat zo’n schrijver van een horror story nou denkt.
Klik voor de ‘gein’ maar eens boven in het menu op ‘eric & sofie’ om mijn proeve van bekwaamheid m.b.t. horror stories te lezen…