Het mag geen verrassing voor mijn trouwe lezer(s) zijn dat ik onlangs ben begonnen in ‘Travels with Charley’ door John Steinbeck. En dus ook niet dat ik dan vaak blijf rondlopen met een zin of alinea die er voor mij uitspringt om me de komende tijd niet meer te verlaten. Het resoneren van deze woorden (beter: woordcombinatie) houdt aan terwijl alle andere woorden zich tevreden na hun werk weer te bedde hebben begeven.
Zo ook ditmaal. Terwijl ik samen met John en Charley al afsteven op het plaatsje Bangor in Maine, druk bezig om duidelijke voetsporen voor Geert Mak achter te laten zodat hij die 50 jaar later zonder veel moeite kan volgen, spoken enkele zinnen uit de inleiding door Jay Parini nog steeds door mijn hoofd.
He [John Steinbeck] drove north toward the Canadian border: “I wanted to go to the rooftree of Maine,” he says, “to start my trip before turning west. It seemed to give the journey a design, and everything in the world must have design or the human mind rejects it.” This is clearly the novelist talking, the man in search of narrative coherence.
[p.xiv, Introduction by Jay Parini, Travels with Charley, John Steinbeck]
Everything in the world must have design or the human mind rejects it.
Klare taal. Het is alles of niets. Zonder design geen acceptatie. Dat is nogal wat. Geen wonder dat het een tijd blijft nawerken. De tijd die ik nodig heb om zo’n uitspraak op waarde te kunnen schatten. Ik lees er in eerste instantie overheen. Ben dan vervolgens drie straten verder om snel op m’n schreden terug te keren en er nog eens een keertje naar te kijken. Ga dan weer verder en besef dat ik nogmaals terug moet om het goed op te schrijven omdat ik het idee heb anders iets belangrijks te missen. En kan dan eindelijk definitief door. Onderwijl te pas en te onpas het briefje tevoorschijn nemend me afvragend wat het nu precies is wat ik denk te missen.
Ik heb inmiddels stapels van die briefjes waarvan het merendeel hun geheim nog niet heeft prijsgegeven. Maar zo af en toe dient zich vanuit het niets, als bij toeval, een gelegenheid aan die zich leent om een code te kraken.
Vanavond zat ik half mee te doen aan #blogpraat, waar het over ‘blogetiquette’ ging. Half, omdat ik nog met m’n werk bezig was en tussendoor ook nog aan het koken. De vragen en reacties probeerde ik zo goed mogelijk te volgen met waar nodig mijn eigen inbreng, maar na afloop merkte ik dat ik nog niet klaar was met het onderwerp.
Wat ik niet voor het voetlicht had weten te brengen, is dat ik mezelf op mijn blog beschouw als een gastheer die het zijn gasten zo goed mogelijk naar de zin probeert te maken. Onder andere door een overzichtelijke layout, duidelijk leesbaar lettertype en juiste balans van info tegenover niet teveel afleiding. Maar dat is slechts bijzaak. Waar het mij echt om gaat is vanzelfsprekend het geschrevene. Mijn blogs.
Daar gaat al mijn aandacht naar uit. Die moeten goed in elkaar zitten. Zodat ze de aandacht blijven vasthouden. Ze de lezer vermaken. Behagen. Verleiden. Om door te blijven lezen. Want de lezer moet voelen dat er om de hoek iets lonkt. Iets wat de moeite waard is om moeite voor te doen. Dus is het zaak de afgelegde weg ook al zo aantrekkelijk mogelijk te laten zijn. Versier het met humor, spanningselementen, dubbele bodems, aanstekelijke dialogen en wat dies meer zij. Maar let wel: alles in dienst van het verhaal wat men wil vertellen, en ‘less is more’. Laat ruimte voor interpretatie. Dat geeft diepte.
Kortom, het ontwerp staat bij mijn blogs voorop. Wanneer ik dat helder heb, dan kan ik veel vertellen. En loopt Persoonlijk, Fictief en Informatief grenzeloos door elkaar. Het geeft mij de kans om de tragische val van een fietser waarvan ik bij toeval getuige was, vanuit zijn perspectief te vertellen. Persoonlijk of Fictief? Een verbroken relatie nabij om te toveren tot een verhandeling over de grilligheid van het lot. Informatief of Persoonlijk? De hyperige onbeschoftheid om je slapende one-night stand ’s ochtends stiekem te fotograferen en vervolgens op internet te zetten te delen via een ingebeeld verhaal. Fictief of Informatief?
Alles kan ik vertellen, mits ik er een design voor heb. Een design wat mij structuur geeft. Een design wat jou uitnodigt om door te blijven lezen.
Een design waar ik me als gastheer niet voor hoef te schamen. Maar ik juist vol trots kan presenteren. Om daarna ergens vanuit een bescheiden plekje op de achtergrond te zien of het blog haar werk goed verricht. Zo ja, dan kan ik niet wachten om een volgend blog te schrijven. Zo niet, dan kan ik niet wachten om een nieuw blog te schrijven wat wel het gewenste effect heeft wat ik voor ogen had. Want één ding weet ik zeker,
everything in the world must have design or the human mind rejects it.
En het is aan mij om het juiste design te vinden voor de verhalen die ik wil vertellen en die jullie willen lezen.