De snelweg liep voor een gedeelte parallel aan de brede rivier die hier in het landschap haar gemak nam om een ruime bocht te maken, om zich daarna weer van het asfalt af te wenden. Het leek of ze de voorbijrazende voertuigen wilde lokken de eerste beste afslag te nemen en de boel de boel te laten. Zet die auto toch aan de kant en volg liever mij in mijn bedaarde tempo, zo leek ze te prevelen. Neem deze kans nu het kan.
Alleen wanneer je er de tijd voor nam en goed luisterde dan kon je het horen. Maar dan was je al gestopt. Had je de verleiding niet kunnen weerstaan om af te dalen naar de steile rivierbedding waar het water toch sneller voorbij stroomde dan je vanaf de hoger gelegen parkeerplaats verwacht had. Met één hand jezelf in het stugge gras vasthoudend liet je jezelf ietsjes verder zakken zodat je met je andere hand kon voelen hoe sterk de stroming wel was. Bijna gleed je uit.
Zachtjes vloekend klom je weer omhoog. Er zat modder aan je handen en aan je broek. Nu pas zag je dat er vanuit de verte een soort van speedboot met flinke snelheid jouw richting op kwam. Een ogenblik overwoog je jezelf achter de auto te verbergen. Maar dat zou alleen nog maar meer opvallen. Dan maar een sigaret opsteken en nonchalant in de verte staren totdat de boot voorbij was. Loos alarm. De bestuurder en zijn passagier waren meer bezig gezien te worden dan dat zij zelf zagen. Al snel waren ze voorbij de bocht en uit het zicht verdwenen.
Vreemd hoe stil het hier was. De geluiden van het verkeer drongen niet tot deze plek door. En wanneer je de zachte fluisterstem van het lonkende water een plaats gaf ergens ver weg in je achterhoofd dan kon je eindelijk sinds lange tijd weer eens rustig de afgelopen gebeurtenissen overdenken. Niet dat het er veel toe deed. Het ergste wat had kunnen gebeuren had plaatsgevonden. Daar viel niets meer aan terug te draaien. Gelukkig had de rivier wat troostende woorden voor je. Geef je verdriet maar aan mij, klonk het. Ik zal die zware last wel voor je dragen.
De schemering is ongemerkt ingevallen. Een opstekende wind doet schuimkraagjes op de golven toveren. Het wordt tijd. De rivier ongeduldig. Met een klik open je de achterklep van de auto. Niet veel later ben je getuige van het oplossend vermogen van het hongerige water.
~ ~ ~
Bovenstaand blog heeft Weerzinwekkend geïnspireerd om ‘De overdracht’ te schrijven…
~ ~ ~