Zuur

“Waarom moet ik huilen?”
“Je huilt niet. Je eet een zuur man­dar­i­jn­t­je.”
Samen kijken we naar de foto die ik zojuist van hem heb genomen. Inmid­dels eten we van een nieuw man­dar­i­jn­t­je. Een­t­je die hopelijk wat min­der zuur is dan het voor­gaande. We zijn nog wat verkleumd van de wan­del­ing door de regen die we zojuist voltooid hebben. Het was soms erg span­nend wan­neer we de weg weer eens kwi­jt waren. Maar gelukkig was daar telkens de door­tas­tend­heid van mijn jong­ste klein­zoon (3 jr) die iedere keer aan­knop­ingspun­ten zag om dan eens links en dan eens rechts af te slaan. Zo dwaalden we door de stille woon­er­ven ter­wi­jl de drup­pels ges­taag op ons neervie­len. Uit de wolken. In tegen­stelling tot de nat­te bladeren die het wegdek ver­rader­lijk glad maak­ten. Die vie­len uit de bomen, vertelde hij tussen neus en lip­pen. Aldus leerde ik veel bij. Ook dat je in onze wijk onmo­gelijk kunt verd­walen. Want elke straat komt uit bij opa’s huis. Indi­en je maar lang genoeg door­loopt.

Nu zit­ten we gezel­lig op de bank. We lezen nog een boek voor­dat hij een mid­dag­dut­je gaat doen. Iets wat nog niet bij hem bek­end is.
“Kan ik nog een pan­dar­i­jn­t­je kri­j­gen?”
“Een man­dar­i­jn­t­je. Tuurlijk. En daar­na breng ik je naar bed.”
“Waarom moet ik naar bed?”
“Omdat… Omdat je dan goed kunt uitrusten van onze wan­del­ing door de regen.”
“Ik ben hele­maal niet moe. Eigen­lijk.”
“Tja.”
“Ik wil heel graag niet gaan slapen.”
“Hier, pak nog maar een man­dar­i­jn­t­je.”
“Ik wil geen pan­dar­i­jn­t­je meer. En ik wil heel graag niet naar bed.”
Een eerste drup­pel valt op zijn wang. Uit de ogen. Niet uit de wolken deze keer.
“Ja jon­gen, het lev­en kan soms ook zuur zijn.”
De woord­grap is niet aan hem besteed. Kop­pig schuift hij op richt­ing de hoek van de bank. Heel graag had ik hem lekker bene­den gehouden. Maar ik neem mijn ver­ant­wo­ordelijkheid en breng hem naar de logeerkamer. Even lat­er zit ik alleen in de woonkamer. Op de tafel liggen nog enkele stuk­jes pan­dar­i­jn. Zoet en zuur door elka­ar. Net zoals het echte lev­en.

~ ~ ~