Kreatief door kurk
Vanochtend, op weg naar een uurtje binnenshuis sporten terwijl buiten de herfstzon uitbundig scheen, hoorde ik op de autoradio iemand uitleggen hoe bomen in staat zijn hun bladeren te laten vallen. Ze stoten die af. Als ware het verbannen zonen. Of dochters. En dat kunnen ze door een soort van kurklaagje aan te maken op de plek waar het blad houvast heeft aan de tak. Langzaam wordt dit kurk harder waardoor hechting uiteindelijk niet meer mogelijk is, en er voor de bladeren niets anders op zit dan los te laten. Een proces wat voor het ene blad langer duurt dan voor het andere. Een vorm van verlatingsangst waarbij niet duidelijk is wie voor de aarzeling verantwoordelijk is. De tak of het blad. Maar scheiden zullen ze. Resoluut sluit de boom zich zo af van de buitenwereld. Om in het voorjaar weer te ontdooien. Te ontkurken.
Ik luisterde aandachtig. En werd een beetje jaloers. Wat een handig systeem, dacht ik bij mezelf. Hoe ideaal zou het zijn om jezelf periodiek een tijdje af te kunnen sluiten van alle hectiek om je heen. Gewoon een kurk in alle kanalen die continu allerlei trivia over ons uitstorten. In het begin nog wat onwennig om die beslissing te nemen. Waardoor de kurk soms niet al te vast aangedrukt is en er toch nog wat informatie langs sijpelt. Maar gaandeweg gaat het bevallen. De rust werkt heilzaam. De laatste kurken worden snel aangebracht en allemaal nog eens nagelopen om er voor te zorgen dat alle ruis buitengesloten is.
Nu kan er nagedacht worden. Tijd en ruimte in overvloed om te lezen. Om te schrijven. Geen excuses meer. Geen afleiding.
Kreatief door kurk.