Ergens, aan de ein­der, is, naar men zei, het ein­de. In neve­len gehuld. Mythisch. Waar wel eens fluis­te­rend over gespro­ken wordt. Met ont­zag. Omdat het sym­bool staat voor alles waar­voor we hier ver­za­meld zijn. De reden van ons bestaan.

We voe­len ons ver­eerd. Opge­to­gen dat we een steen­tje kun­nen bij­dra­gen. Voor­be­stemd om samen iets bij­zon­ders tot stand te brengen.

Eer­der dan ver­wacht is nu dat­zelf­de ein­de hier. Ver­vaar­lijk opdoe­mend. Bij­na tast­baar. Don­ker en drei­gend sluit het ons van alle kan­ten in. In niets gelij­kend op het beeld dat wij zelf gevormd had­den. Ver­dwe­nen is ons weid­se land­schap waar we als uit­ver­ko­re­nen rond­dar­tel­den in zee­ën van tijd.

Een­maal van ons voet­stuk geval­len krab­be­len we over­eind en ren­nen onze onder­gang tege­moet. Ieder voor zich. Dit ein­de kent geen gena­de. Hoe we ook wan­ho­pig pro­be­ren dat wat ver­lo­ren is te com­pen­se­ren. Het heeft geen zin. Elke stap brengt ons dich­ter bij het te lang gene­geer­de nood­lot dat geen wroe­ging kent en ons met huid en haar verzwelgt.

~ ~ ~

Nog min­der dan twee weken te gaan voor­dat de dead­line van ons pro­ject aanbreekt…

~ ~ ~