Ergens, aan de einder, is, naar men zei, het einde. In nevelen gehuld. Mythisch. Waar wel eens fluisterend over gesproken wordt. Met ontzag. Omdat het symbool staat voor alles waarvoor we hier verzameld zijn. De reden van ons bestaan.

We voelen ons vereerd. Opgetogen dat we een steentje kunnen bijdragen. Voorbestemd om samen iets bijzonders tot stand te brengen.

Eerder dan verwacht is nu datzelfde einde hier. Vervaarlijk opdoemend. Bijna tastbaar. Donker en dreigend sluit het ons van alle kanten in. In niets gelijkend op het beeld dat wij zelf gevormd hadden. Verdwenen is ons weidse landschap waar we als uitverkorenen ronddartelden in zeeën van tijd.

Eenmaal van ons voetstuk gevallen krabbelen we overeind en rennen onze ondergang tegemoet. Ieder voor zich. Dit einde kent geen genade. Hoe we ook wanhopig proberen dat wat verloren is te compenseren. Het heeft geen zin. Elke stap brengt ons dichter bij het te lang genegeerde noodlot dat geen wroeging kent en ons met huid en haar verzwelgt.

~ ~ ~

Nog minder dan twee weken te gaan voordat de deadline van ons project aanbreekt…

~ ~ ~