Doodlijn

Ergens, aan de ein­der, is, naar men zei, het einde. In neve­len gehuld. Mythisch. Waar wel eens fluis­terend over gespro­ken wordt. Met ontzag. Omdat het sym­bool staat voor alles waar­voor we hier verza­meld zijn. De reden van ons bestaan.

We voe­len ons vereerd. Opge­to­gen dat we een steen­t­je kun­nen bij­dra­gen. Voorbestemd om samen iets bij­zon­ders tot stand te bren­gen.

Eerder dan verwacht is nu datzelfde einde hier. Ver­vaar­lijk opdoe­mend. Bij­na tast­baar. Donker en dreigend sluit het ons van alle kan­ten in. In niets gelijk­end op het beeld dat wij zelf gevor­md had­den. Verd­we­nen is ons wei­dse land­schap waar we als uitverko­re­nen rond­dartelden in zeeën van tijd.

Een­maal van ons voet­stuk gevallen krabbe­len we overeind en ren­nen onze onder­gang tege­moet. Ieder voor zich. Dit einde kent geen genade. Hoe we ook wan­hopig proberen dat wat ver­loren is te com­penseren. Het heeft geen zin. Elke stap brengt ons dichter bij het te lang genegeerde nood­lot dat geen wroeg­ing kent en ons met huid en haar verzwel­gt.

~ ~ ~

Nog min­der dan twee weken te gaan voor­dat de dead­line van ons project aan­breekt…

~ ~ ~