Wen­nen

Hoe raar het ook klinkt, maar het is voor mij weer wen­nen. Het schrij­ven gaat me moei­zaam af. Wan­neer ik de blogs terug­lees die ik deze week heb geschre­ven, dan lees ik mezelf er nog niet in terug. Dat is dan ook voor­na­me­lijk de reden om voor­lo­pig iede­re dag iets te gaan pos­ten. Ik wil terug naar het gevoel dat ik tot ergens eind okto­ber dit jaar had. Een over­tui­ging dat welk onder­werp ik ook onder han­den zou nemen, het resul­taat ori­gi­neel en her­ken­baar zou zijn. Ori­gi­neel in de zin van een apar­te invals­hoek om het onder­werp te bena­de­ren. Her­ken­baar als­of er een soort water­merk door het geschre­ve­ne heen sche­mert. Het pete­pel-water­merk welteverstaan.

Mis­schien was ik over­moe­dig. Mis­schien hoort dat ook wel zo wan­neer je bij­na als in een flow in wei­nig tijd toch een aan­tal blogs per week weet te produceren.

Nu is die over­moed ech­ter afwe­zig. Laat staan de flow. Het voelt als terug bij af. Ik ben teveel aan het schrij­ven in plaats van iets te zeg­gen. Nog steeds vor­men zich vol­doen­de idee­ën in mijn hoofd, maar zodra ik ze aan ‘het papier’ toe wil ver­trou­wen, blijft er niets van over.

Bij het over­le­zen hoor ik wel een stem, doch niet de mij­ne. Nog niet.