Terug
Gister stuurde Karin Ramaker een tweet de wereld in:
ben ontzettend op zoek naar heldere, cut-the-crap, nuchter geschreven blogs. waar o waar en van wie o wie? #dtv
— Karin Ramaker (@metkcom) december 26, 2012
Ik had die tweet niet gezien, maar gelukkig schreef ze er vandaag een blog over. En omdat ik Karin in mijn blogroll heb staan kreeg ik dit blog gelukkig wel onder ogen. Dus ging ik na het lezen van haar oproep naar de comment sectie om mijn blog aan te prijzen.
Om voordat ik op de ‘reactie plaatsen’ knop drukte mijn aanbeveling alweer weg te halen.
Wat een hoogmoed. Hoe haalde ik het in mijn hoofd mijn eigen schrijfsels bij een ervaren blogger als Karin naar voren te schuiven als iets wat zij per se zou moeten lezen. Alsof zij met al haar schrijfsessies die ze door heel Nederland geeft, en met al haar blogconnecties niets beters onder ogen krijgt. Ik leek wel gek.
Opgelucht leunde ik achterover. Mijn reactie was net op tijd gewist. Algehele hilariteit mij bespaard gebleven. Van beneden klonk een andere oproep. Of ik er nog aan gedacht had om boodschappen te doen. Met een zucht klapte ik de laptop dicht.
Buiten bleef ik een tijdje staan met de autosleutels in mijn handen. Waar had ik dat ding ook alweer geparkeerd? Vertwijfeld keek ik om me heen terwijl het besef dat ik ‘m had uitgeleend net zo langzaam neerdaalde als de lichte regen uit de samenpakkende wolken. Even later liep ik door het kleine parkje wat onze woonwijk scheidt van het meest nabijgelegen winkelcentrum. Het was inmiddels harder gaan regenen. Iets waar ik mij niet op gekleed had. Zuchtend knoopte ik de kraag van mijn dunne zomerjas nog wat verder dicht.
“Watje.“
Verbaasd bleef ik staan. Had iemand commentaar op mijn aanstellerig kromgebogen wandelhouding vanwege de aanhoudende regen? Maar ik zag niemand.
“Natuurlijk moet je onze blogs aanprijzen bij Karin. Ze zijn toch goed! Zit toch niet aldoor te twijfelen.“
Met een schok herkende ik ditmaal de stem. Het was die van mijn alter ego. Man van Hout.
Een hele tijd geleden al had ik hem het zwijgen opgelegd. Hij werd mij te populair. En dat wist hij maar al te goed. Zijn blogs werden keer op keer beter gelezen dan die van mij. Ze waren scherper. Ongenuanceerder. Met meer humor en vaart geschreven. Dat deed het goed bij de lezers. Niet bij mij. Het maakte me jaloers. Op mijn alter ego. Ja, ik weet het. Achteraf gezien klinkt dat vreemd.
“Waarom laat je mij niet opnieuw zo af en toe een blogje schrijven? Onder jouw naam.”
“Waarom zou ik?”
“Omdat ik wel heldere, cut-the-crap en nuchter geschreven blogs kan opleveren. Bijvoorbeeld.”
“Haha, wat zijn we weer lollig.”
“Oh ja, da’s waar ook. En met humor.”
“Hou maar op. Je punt is duidelijk. Ik dacht trouwens dat ik je voorgoed de nek had omgedraaid.”
“Onkruid vergaat niet. En dat gaat ook op voor hout.”
“Ik had het kunnen weten. Waar ben je eigenlijk? Ik hoor je wel maar zie je niet.”
“Achter je.”
Nood breekt wetten zeggen ze, en nu ik iedere dag wil gaan bloggen moet ik niet al te moeilijk doen. Alle hulp is welkom. Zelfs die van mijn alter ego. Bij deze heb ik hem overgebracht van het troosteloze parkje naar onze achtertuin en een plek uitgekozen waar ik hem vanaf mijn werkkamer goed kan zien staan. En hij mij.
Het eerste wat hij heeft gedaan toen ik even niet oplettend was, is alsnog een reactie gegeven onder het blog van Karin. Onder mijn naam. Ik schaam me diep. Hoewel hij zich voor zijn doen erg heeft ingehouden. Maar ik zie dat hij geniet van zijn nieuw verworven positie.
Waar ben ik aan begonnen…?
Reacties
Yeah, he’s back!
Zie je wel. Alleen hij krijgt zulke reacties…
Samen lef! Wat was trouwens de reactie van Karin R?
We vormen een gouden combinatie 😉 Onder het blog van Karin R heb ik verder nog geen reactie van haar gezien. Maar wie weet.
Inmiddels is de reactie van Karin ‘binnen’:
“Qua schrijfstijl prima, maar moet soms ook even fronsen wat wel en niet echt is. Toch blijft dat lastig, merk ik.”
Een goeie samenvatting van mijn blogs, moet ik toegeven 🙂
Tatataaaaaaaaaaa
Tuttuttut, het is de Man van Hout maar.
Hell yeah!
Waarom krijgt hij nou al die enthousiaste reacties van vrouwen, en ik niet…?
Yep, cut-the-crap en gewoon doen 🙂 zowel het samen schrijven als het aanbevelen.
Ik zal wel moeten. Volgens mij krijg ik hem deze keer niet meer weg. Hij is terug. Definitief.
Wat is er mis met jezelf aanbevelen. Jouw blog is meer dan waard gelezen te worden!
Dank je voor het compliment. Maar het blijft wat vreemd aanvoelen om jezelf aan te prijzen. Als je begrijpt wat ik bedoel.
.. aandachtorgel.. De mooiste blogs worden geschreven door mensen die dichtbij zichzelf blijven. Hoever je op dat moment ook van jezelf af staat.
Ik schrijf geen blogs. Ik zou niet weten hoe.
Schrijf nou maar gewoon. Of je nou gelezen wordt of niet. Schrijven doe je vooral voor jezelf. Om je hoofd leeg te maken, omdat je anders overloopt, of knettergek wordt.
Ik dan..
Beter een aandachtorgel dan een drankorgel 😉
Jij zou heel goed heel mooie blogs kunnen schrijven. Daarvoor hoef je niet te weten hoe. Daarvoor hoef je alleen maar gewoon te schrijven.
Voor jezelf. Of voor wie dan ook.
Dank zij jou, kwam ik ook op haar blog en mooier nog op dat van Klaas dat ik net als jij heb toegevoegd. Dat was een prachtige ontdekking. Jij gebruikt een alter-ego, anderen gebruiken verschillende schrijfstijlen. Zoalsl Jolka zegt: schrijf nou maar gewoon. Blijkbaar bevalt dat velen zeer goed. Jij hebt pageviews waar ik slechts van kan dromen!
Ja, dat blog van Klaas is inderdaad erg goed. Zo groeit de lijst alsmaar met mooie pareltjes.
En dank je. Ik ga zeker meer/vaker schrijven. Maar alleen dat ‘gewoon’, dat lukt me niet altijd.
Over die pageviews heb ik niet te klagen, alleen vraag ik me wel vaak af wat er achter zit. Of het daadwerkelijk allemaal lezers zijn dat zou ik niet weten. Maar het is allemaal te ingewikkeld om me daar in te verdiepen. In ieder geval krijg ik voldoende respons op mijn blogs dus ze worden gelezen 😉
Oh ja, en volgens mij is een alter ego niets meer dan gewoon een andere schrijfstijl (hoewel Man van Hout het daar absoluut niet mee eens zal zijn).
ik houd ook erg van de blogs van Peter Pellenaar.
Aaah… Eindelijk eens niet zo’n dweper met die Man van Hout 😉
Happy! Met allebei. Sol y sombra. Of zoiets.
Och, ik ben eigenlijk ook wel een beetje blij met de hulp van Man van Hout. We vullen elkaar tenslotte goed aan 😉