Fuck de lezer, zei ik gis­ter. En schreef een mega­lan­ge begin­zin. In opdracht wel­is­waar. Maar ook omdat ik geen con­ces­sies aan mijn eigen schrijf­stijl wil doen. Wat weer niet bete­kent dat elk blog met een zin van meer dan tig hon­derd woor­den moet begin­nen. Doch zie daar geen con­ces­sie in.

~ ~ ~

Zo af en toe. De ene keer wat vaker dan weer een tijd­lang niet. Maar komen zal hij. Die altijd weer hef­tig pijn­lij­ke steek. Ver­wacht onver­wacht. Daar­om steeds beter te her­ken­nen. Zon­der er ooit aan te zul­len wennen.

Ik ervaar het als een samen­bal­ling van alle emo­ties, hoog­te- en diep­te­pun­ten die mijn deel zou­den zijn geweest in eer­de­re levens had ik niet beslo­ten ande­re keu­zes te maken. Als­of de afge­we­zen afsplit­sin­gen op mijn levens­pad geen genoe­gen nemen om hun ver­de­re bestaan in stil­le ano­ni­mi­teit door te bren­gen. Als­of ze om de zoveel tijd wil­len laten weten dat ze er nog zijn. Dui­de­lijk wil­len maken dat het leven ook door­gaat zelfs wan­neer ik het links heb laten liggen.

Er is meer dan dit leven dat ik nu heb. Waar­voor ik geko­zen heb.

Er zijn ook die levens wel­ke ik niet heb. Waar­voor ik niet geko­zen heb.

Allen gaan ze door. En in die ene waar­in ik nu schrijf word ik belaagd door al die ande­re. Zodat ik ze niet ver­geet. Altijd blijf besef­fen wat ik ook had kun­nen heb­ben. Niet omdat ze jaloers of kwaad zijn op mij en mijn hui­di­ge leven. Maar omdat ze niet ver­ge­ten wil­len wor­den. Omdat ze, ooit, heel erg belang­rijk waren en op dat moment de toe­komst in zich droe­gen. Met mij.