Beken­te­nis

Iede­re dag blog­gen is ont­zet­tend leuk om te doen. En het geeft boven­dien veel vol­doe­ning. Ook wan­neer het er niet van komt.

“Je hebt veel stap­pen gezet, het afge­lo­pen jaar”, gaf de coach mij een compliment.

Net­jes beaam­de ik dat, want had onder­tus­sen ook geleerd om die aan te nemen.

“Ondanks dat er con­creet geen plan op papier is gezet”, ver­volg­de ze.

Gedul­dig wacht­te ik af op wat vol­gen zou. Het bleef een tijd­je stil. Ik dacht aan de manier waar­op ik dit gesprek later van­daag in een blog zou gaan verwerken.

“Mis­schien komt het door­dat ik in het begin mijn vor­de­rin­gen via het blog­gen regel­ma­tig aan ‘het papier’ heb toevertrouwd.”

Onbe­wust had ik met mijn vin­gers denk­beel­di­ge aan­ha­lings­te­kens in de lucht gemaakt. Zou dat het zijn? Had ik het geleer­de uit de cur­sus door er regel­ma­tig over te blog­gen lang­zaam­aan onder­deel gemaakt van mijn dage­lijks leven? Nu was het de coach die mij gelijk gaf.

“Her­ha­ling en reflec­tie is een krach­tig mid­del”, was wat ze er aan toevoegde.

Ze ging iets ach­ter­over leu­nen in haar stoel. Toen ik ruim een jaar gele­den opnieuw weer eens voor een mana­ge­ment­cur­sus werd voor­ge­dra­gen had ik me voor­ge­no­men er dit­maal seri­eus werk van te maken. Om op deze manier hel­der te krij­gen dat wan­neer het opnieuw geen effect zou heb­ben ik dan met recht kon zeg­gen dat het alle­maal flau­we­kul was. Ik had veel geleerd. Het afge­lo­pen jaar. Er was me ook een hoop dui­de­lij­ker gewor­den. Dat het uit­ein­de­lijk alle­maal bij mezelf begint. Een gro­te­re dood­doe­ner is niet denk­baar. Maar ik was er ont­van­ke­lijk voor. Alles viel op z’n plaats. Van­af dag 1 begon ik er met vol­le over­tui­ging aan te wer­ken. Op mijn eigen tem­po. Doch zon­der te verzaken.

“Op de ach­ter­grond ging het almaar door”, leg­de ik uit.

Ze snap­te het. Aan de bui­ten­kant hoeft het niet altijd met­een zicht­baar te zijn. Of con­ti­nu bewe­zen te wor­den. Ze begreep het inder­daad. Je weet wie je bent. Wie je aan het wor­den bent. Net zoals met het iede­re dag blog­gen. Dat hoef je ook niet iede­re dag te doen om te bewij­zen dat je een iede­re­dag­blog­ger bent. Aan het wor­den bent. Ik hoef­de haar niet te over­tui­gen, maar toch wou ik het mezelf hard­op horen zeg­gen. Mis­schien van­avond. In de auto. Of onder de douche.

“Ik denk dat we aan het ein­de van onze ses­sies zijn gekomen.”

Glim­la­chend keek ze me lang aan. Uit haar ogen straal­de tevre­den­heid. Tijd voor een laat­ste bekentenis.

“Het werkt dus wel”, begon ik. Maar daar liet ik het bij.