Woensdag, 30 januari 2013

Bom­men

Van­nacht vie­len er bom­men uit de lucht. Of eigen­lijk was het dag want ik droom­de. Niet dat ik dat wist. Pas in de och­tend (na de nacht, dus niet na de dag, die brak net aan) rea­li­seer­de ik me dat. Toen de bom­men vie­len was ik op school. Op zich had dat vol­doen­de aan­lei­ding moe­ten zijn om te besef­fen dat ik aan het dro­men was. Al vele jaren gele­den heb ik de mid­del­ba­re school afge­slo­ten. Nu kom ik er alleen nog maar in mijn dro­men. Altijd in het wis­kun­de­lo­kaal wat zich bevindt in een iet­wat afge­le­gen zij­vleu­gel van het hoofd­ge­bouw. De keren dat ik er ben gaat er gega­ran­deerd iets ver­schrik­ke­lijk mis. Ook deze keer.

Bui­ten klonk een aan­hou­dend gebrom. Iemand keek me aan. Zei iets. Het was me niet dui­de­lijk of ik hem niet kon ver­staan van­we­ge het steeds lui­der wor­den­de geluid. De les ging door. Nie­mand merk­te dat ik opstond en het lokaal ver­liet. In de ver­la­ten gang scheen de zon door het raam naar bin­nen. Stof­deel­tjes bui­tel­den over elkaar. Sto­ven weg voor­dat ik ze kon aan­ra­ken. Hier was het stil ter­wijl aan de ande­re kant van het raam de her­rie oor­ver­do­vend was geworden.

Op het school­plein was nie­mand te beken­nen. Scherp tegen de wol­ken afge­te­kend zag ik enke­le voor­wer­pen zich lang­zaam voort­be­we­gen. Het duur­de even voor­dat ik besef­te dat het de bom­men waren. Nie­mand had me ver­teld dat ze van­daag zou­den val­len. Wel eer­der op de dag voor­dat ik ging dro­men. Maar die con­nec­tie maak­te ik pas later. Na het ont­wa­ken. Nieuws­gie­rig volg­de ik de baan die ze afleg­den en pro­beer­de een inschat­ting te maken waar ze zou­den inslaan. Ergens net aan de ande­re kant van het school­ge­bouw was mijn conclusie.

Een­maal daar aan­ge­ko­men zag ik ze lig­gen op de bodem van een zwem­bad. Een geluk bij een onge­luk, zo ver­tel­de de con­cier­ge. Het water had hun onste­kings­me­cha­nis­me ont­re­geld. De con­rec­tor stond er ont­daan bij. Er was die­zelf­de mid­dag een wed­strijd kor­te­baan geor­ga­ni­seerd. Die zou nu afge­last moe­ten wor­den van­we­ge het poli­tie­on­der­zoek. Hij was zicht­baar blij mij te zien. Nu had hij iemand om zich op af te rea­ge­ren. Op lui­de toon las hij me de les en schors­te me ver­vol­gens voor de rest van de week. De agen­ten waren erg onder de indruk.

Thuis had­den ze de brief al ont­van­gen. Zon­der eten werd ik naar mijn kamer gestuurd. Voor­dat ik in slaap viel zag ik als in een visi­oen ieder­een ver­za­meld staan rond­om het zwem­bad. Op de tast onder de dekens toets­te ik de code in die zich eer­der aan mij geo­pen­baard had. Daar­na werd alles zwart.