Zaterdag, 2 februari 2013

Omringd

Omringd door boe­ken. Zo sim­pel is het. En dat is alle­maal begon­nen in de stads­bi­bli­o­theek van Hel­mond. Daar ging ik toen ik een­maal was toe­ge­la­ten op de afde­ling voor vol­was­se­nen, stee­vast iede­re vrij­dag­avond en/of zater­dag­och­tend naar toe. Natuur­lijk om een nieu­we lading lees­voer voor de komen­de week te ver­za­me­len, maar voor­al om uren te dwa­len tus­sen het in mijn ogen over­wel­di­gen­de aan­bod van boe­ken over de meest uit­een­lo­pen­de onder­wer­pen. Het meest gefas­ci­neerd raak­te ik door boe­ken waar­mee ik me nooit aan de uit­leen­ba­lie zou dur­ven ver­to­nen. Die alleen al van­we­ge hun titel of kaft het schaam­rood mij op de wan­gen deed bran­den. Er zat niets anders op dan een plek te zoe­ken in de bibli­o­theek zelf waar ik ze zou kun­nen lezen. Onver­dacht, als ware het weten­schap­pe­lij­ke lite­ra­tuur (wat in de mees­te geval­len ook zo was, maar zo ervoer ik het zeker niet) en ikzelf een vroeg­rij­pe stu­dent die op zoek was naar nieu­we inzichten.

Al gauw had ik die plek gevon­den. Hele­maal aan het eind van de zaal was een door­gang voor het per­so­neel naar waar waar­schijn­lijk zich kan­toor- en opslag­ruim­tes bevon­den. Ook de toi­let­ten kon je via die door­gang berei­ken. Daar, juist voor de gla­zen deur, was in de hoek een ron­de tafel geplaatst met enke­le stoe­len erom­heen. Zel­den zat hier iemand. Voor mij was het de ide­a­le plek. Afge­le­gen en gro­ten­deels aan het zicht ont­trok­ken voor de bezoe­kers van de bibli­o­theek, en ook nog eens in een sec­tie waar de min­der popu­lai­re rubrie­ken waren onder­ge­bracht, had ik vaak het rijk alleen. Tot­dat ik de schaam­te voor­bij was en me niet meer gehin­derd voel­de welk boek dan ook naar huis te nemen, kon ik daar onge­hin­derd lezen in alles wat de Hel­mond­se bibli­o­theek op voor­raad had. Ik voel­de me gelijk Adam die elke week weer aan de ver­bo­den vrucht kon proe­ven zon­der dat een­der wel­ke god wraak nam.

Het was vaak onwer­ke­lijk om door die gan­gen vol­ge­stouwd met ken­nis en cre­a­tie­ve uitin­gen te lopen en  wil­le­keu­rig welk boek van zijn plaats te nemen en aan die tafel te gaan zit­ten om jezelf te ver­lie­zen in het geschre­ve­ne. Maar niets gaf een beter gevoel om tus­sen het lezen door af en toe op te kij­ken om al die boe­ken te zien staan. Als­of ze ston­den te wach­ten. Op mij. Om ook gele­zen te wor­den. Neem je tijd, zo leken ze te fluis­te­ren. Geniet van ons. We zijn er voor jou. Ik was jong en dacht nog alle tijd van de wereld te hebben.

Nu ben ik ouder en weet dat mijn tijd ein­dig is. Dat ik nooit van mijn leven, of enig leven dan ook, in staat zal zijn alle boe­ken te lezen die ik ooit nog zou wil­len lezen. Toch weer­houdt dat mij niet ervan mij­zelf nog steeds te omrin­gen met boe­ken. Ja, ik geef toe dat het soms depri­me­rend is te besef­fen dat zelfs de taak om mijn eigen klei­ne boek­ver­za­me­ling hele­maal uit te lezen niet zal mee­val­len, maar dat komt slechts zel­den voor. Meest­al geniet ik vol­op van het uit­zicht op de drie dicht­ge­pak­te wanden.

Het is een rust­ge­ven­de erva­ring om van­uit mijn lees­stoel bij het raam tij­dens het lezen gere­geld op te kun­nen kij­ken en al die boe­ken te zien die ik over de jaren heen gekocht heb. Ze zijn me erg ver­trouwd ondanks dat ik ze lang niet allen gele­zen heb. Het lijkt als­of ze een soort van buf­fer tus­sen mij en de bui­ten­we­reld opwer­pen. Een cocon waar­in ik me terug kan trek­ken. Waar alles over­zich­te­lijk is. En waar ik me inmid­dels weer steeds beter kan con­cen­tre­ren op het lezen zelf. De stoel die ik enke­le jaren gele­den heb aan­ge­schaft heeft zich gevormd naar mijn zit­hou­ding. Zelf heb ik geleerd mezelf af te slui­ten van iede­re vorm van aflei­ding tij­dens het lezen. Tele­foons en inter­net gaan uit. Klas­sie­ke muziek gaat zacht aan. Kof­fie en water bin­nen hand­be­reik. De stoel com­for­ta­bel genoeg om enke­le uren ach­ter­een te kun­nen lezen of stu­de­ren, maar net niet genoeg om in weg te doe­ze­len. Lezen is ten­slot­te voor mij een seri­eu­ze bezig­heid dus het moet wel een klein beet­je een spar­taan­se aan­ge­le­gen­heid blij­ven. Onder deze omstan­dig­he­den breng ik mijn tijd het liefst door.

Mijn bij­dra­ge voor 50books – vraag 3:
Wat is jouw favo­rie­te plek om een boek te lezen?