Snel
Met mijn beduidend jongere collega (een fanatiek hardloper die liefst zo vroeg mogelijk op de ochtend met een lege maag zijn rondjes rent) verschilde ik vorige week van mening of je op mijn leeftijd (bouwjaar 1963 en onlangs weer gestart met voorzichtig wat semi-hard te lopen) nog wel in staat zou zijn om echt aan verbeteringen van je hardloopsnelheid te werken. Natuurlijk is dat in het begin mogelijk omdat je logischerwijs na een jarenlange pauze nu eenmaal niet meer al te snel bent, of in mijn geval, de basisconditie ver weggezakt is. Ga je eenmaal van start met een wekelijks rondje, dan zul je merken dat wanneer je door de eerste spierpijn en klein blessureleed heen bent, de snelheid en afgelegde kilometers zonder al teveel inspanning vanzelf toenemen. Maar waar eindigt het? Zou je nog in staat zijn het niveau van jaren terug kunnen bereiken? Of is dat ‘ooit, maar nooit weer’?
Zelf dacht en denk ik dat het rennen beperkt zal blijven tot een aanvaardbaar maar weinig ambitieus nivea. Ik kan me een hoop inspanning getroosten, maar gezien de staat van mijn lijf en leden zal dat allemaal niet veel zoden aan de dijk zetten. Hoewel ik vandaag weer een klein succesje geboekt heb (6 km in iets meer dan 32 min), weet ik ook dat binnenkort de grens bereikt zal worden. Misschien dat er nog een gemiddelde van 12 km p/u in me zit, maar dan hebben we het wel gehad. Vanaf dan is het lopen gericht op instandhouding van het bereikte, en kan het verder alleen maar minder worden. Ik heb daar geen moeite mee. Inmiddels heb ik de smaak van het (liefst 2x p/w) hardlopen te pakken en geniet van het buiten zijn, de welhaast therapeutische werking die uitgaat van het in een bepaalde cadans rennen, en de blikken van verstandhouding die gewisseld worden door tegemoetkomende sporters terwijl wind, regen en kou ons niet schijnen te deren.
Mijn collega dus, die beweert anders. Hij denkt dat het wel degelijk mogelijk is op latere leeftijd (ik redeneer nu even vanuit zijn perspectief) progressie te blijven maken. Dat zou betekenen dat wanneer hij het tempo waaraan hij nu gewend is blijft verbeteren (en ik ga er gemakshalve vanuit dat hij snel van zijn huidige blessure is genezen), hij op 50-jarige leeftijd de marathon in een half uurtje afraffelt. Iets wat ik helaas voor hem niet zie gebeuren. Wel denk ik dat het goed is dat hij zich nu niet neerlegt bij wat hem later te wachten staat op sportief gebied. Want dat zou misschien alleen maar remmend werken op de prestaties die hij nu nog wil realiseren.
~ ~ ~
Ik kan natuurlijk ook volstaan met een enkele tweet en een link naar mijn runtastic account waar jullie mijn sportieve vorderingen kunnen volgen. Maar dit is leuker (vind ik) en op deze manier kan ik later nog eens teruglezen onder welke omstandigheden ik zoal buiten ga rennen en wat voor prestatie ik neer zet. Dus eigenlijk is het meer voor mijzelf dan voor jullie.
Reacties
Heb je een weddenschapje met die collega afgesloten over het lopen van die marathon?
Nog niet 😉
Qua snelheid zul je waarschijnlijk inderdaad relatief snel (sic) aan je limieten zitten. Maar dat betekent natuurlijk niet dat er verder geen uitdagingen meer mogelijk zijn. Want je kan, als je dat zou willen, de loopafstanden wat groter maken, wat meer gaan lopen op geaccidenteerd terrein en zelfs er over na gaan denken of georganiseerde loopevenementen wat voor jou zijn.
Hoe dan ook, hardlopen kan een onuitputtelijke bron van energie en plezier zijn. Mooi dat je dat hebt weten te ontdekken!
Uitdagingen zijn er voorlopig nog genoeg. Waarbij de belangrijkste zal zijn om het 2‑wekelijks een rondje rennen vol te blijven houden totdat het onderdeel van mijn systeem is geworden. Daarna zien we wel verder.
Ren jij trouwens (nog)?
Dat lijkt me een prima uitgangspunt. En zoals je zelf inmiddels ook weet: Als je door de opstartproblemen heen bent is hardlopen gewoon hartstikke lekker.
En nee, zelf ben ik alweer een tijdje terug bij af, en kan voorlopig de energie en het doorzettingsvermogen niet vinden om weer te beginnen.
Qua hartslag en snelheid zal je misschien gelijk hebben.
Maatje is na de zomervakantie bij een atletiekvereniging weer gestart!
Verbazingwekkend!! Geen spierpijn, geen blessures en traint nu voor de 10 km loop!
Dat doet je maatje goed! Ergens in de lente wil ik eens gaan nadenken over een 10 km loop in een georganiseerd verband. Eerst maar eens een langere tijd blessurevrij mijn basisconditie op het goede peil zien te brengen (en te houden).
Ik snap dat prestatiegerichte (en/of competitiedrang) nooit zo. Wat maakt het nou helemaal uit hoe snel en/of hoeveel kilometers je precies haalt? Je loopt, je rent, je leeft, je doet!
(tja, ik ben een hopeloze sporter, zoveel mag duidelijk zijn)
Zie => http://www.petepel.nl/2013/02/15/langzaam
En het is niet aan mij om te oordelen of je een hopeloze sporter bent.
Dit blogje vraagt natuurlijk om een reactie van die beduidend jongere collega in kwestie :-). Van wat ik me weet te herinneren over onze conversatie was het een poging mijnerzijds om enige uitleg te geven over het behoud van een een bepaald conditieniveau op latere leeftijd. Met latere leeftijd bedoel ik dan ver over de 50. Uit onderzoek blijkt dat indien er actief bewogen blijft worden maar met meer nadruk op herstel na de training en behoud van spierkracht er op een leeftijd van ver boven de 50 nog steeds indrukwekkende prestaties geleverd kunnen worden. Aangezien Peter zich in een conditie opbouwende fase bevindt kan hij dit met de juiste trainingsvormen en de benodigde discipline nog verder uitbouwen en vasthouden. Dus nog uitdagingen genoeg op het sportieve vlak, iets waar ik zelf inderdaad erg de focus op leg. Wat betreft die marathontijd, als dit ooit onder de 3 uur gaat komen heb ik mijn doel behaald. Althans, dat denk ik nu 😉