Langzaam
“Wat maakt het nou helemaal uit hoe snel en/of hoeveel kilometers je precies haalt? Je loopt, je rent, je leeft, je doet!” Dat was de reactie van Monique bij mijn vorige runtastic blog. En ze heeft natuurlijk gelijk. Gedeeltelijk. Het maakt niet uit hoe snel je rent. Klopt. Het maakt ook niet uit hoeveel kilometers je rent. Klopt ook. Tot zover heeft ze gelijk. Maar. (Altijd weer dat maar.) Maar wanneer je eenmaal besluit te gaan rennen dan wil je ook wel iets van snelheid ontwikkelen sneller dan een gewone wandelpas. Anders is het geen rennen. Hetzelfde geldt voor de afstand. Om nu tot het eind van je straat te gaan rennen en dan weer te stoppen heeft weinig met hardlopen te maken. Tenminste zo beleef ik het.
Dus ontkom ik er niet aan enkele minimumeisen aan mijn hardlopsessies te verbinden. Zoals daar zijn: minimaal 10 km per uur. Want dat is 2x het gewone wandeltempo. En 2x zo snel als wandelen, dat is rennen. Verder minimaal 5 km. Bij 10 km p/u is dat een half uurtje. Minder dan een half uurtje rennen voelt niet aan als…, als…, als dat je bent wezen rennen.
Mijn ervaring is dat het eerste kwartier aanvoelt als een soort van gewend raken. Het is omschakelen van het een hele dag grotendeels zittend doorbrengen naar het hollend zo snel mogelijk het woonerf verlaten om buiten de bebouwde kom te geraken. Daarna begin ik in een soort van ritme te komen. Mijn ademhaling krijg ik onder controle. Mijn passen komen in een aangename cadans. Ik krijg het gevoel dat ik voor altijd kan blijven rennen. Dat duurt ook een kwartier…
Vervolgens is het goed opletten waar de man met de hamer staat en die letterlijk ’te snel af te zijn’. Mijn hele hardloopsessies zijn een oefening in het voorblijven op deze spelbederver. En daarvoor heb ik conditie nodig. En snelheid. Want blijf ik hem voor dan kan ik daadwerkelijk gaan denken aan een rondje van 10 km in 60 minuten. Die 10 km schijnt een magische grens te zijn, zo heb ik gehoord. Daarachter liggen ettelijke kilometers te wachten die in schijnbare trance overwonnen kunnen worden voordat een volgende man met hamer zijn opwachting zal maken. Zover is het echter nog niet.
Vanavond kwam ik wel in de buurt. Zonder al te veel moeite liep ik na een lange werkdag (beter: lange werkweek) een rondje van 8 km in 47,5 minuten. Voor mijn gevoel op het gemak. Maar alleen mogelijk door regelmatig harder en soms verder te lopen. Op deze manier werk ik toe naar het motto van Monique waar ik helemaal achter kan staan:
“Je loopt, je rent, je leeft, je doet!”
P.S.: Er lag her en der nog steeds sneeuw dus het was goed opletten om niet onverwachts onderuit te gaan. Het is me gelukt blessurevrij het rondje te voltooien.
~ ~ ~
Ik kan natuurlijk ook volstaan met een enkele tweet en een link naar mijn runtastic account waar jullie mijn sportieve vorderingen kunnen volgen. Maar dit is leuker (vind ik) en op deze manier kan ik later nog eens teruglezen onder welke omstandigheden ik zoal buiten ga rennen en wat voor prestatie ik neer zet. Dus eigenlijk is het meer voor mijzelf dan voor jullie…