Ziek
Het viel niet mee afgelopen week. Lang geleden dat ik zo gevloerd was door de griep. Zeker vier volle dagen heb ik afwisselend doorgebracht in bed of op de bank. Maar het was bij allebei een soort van verlangen naar het andere, hoewel ik wist dat me dat ook niet de rust zou geven waar ik zo naar smachtte. Er zat niets anders op dan de heftige hoofd- en spierpijn te doorstaan en hopen dat de begeleidende koorts niet al te hoog zou oplopen. En de dagen, zij kropen voorbij. En de nachten, niet anders.
Op vrijdagavond begon ik weer wat op te knappen. Ik nam voor de verandering eens een kop soep in plaats van het zoveelste beschuitje met kaas en bladerde wat lusteloos door de kranten die op de salontafel lagen. Mijn oog viel op een interview met Trixie Whitley. Met foto. Ik knapte nog wat verder op. Want Trixie, aaaah. Sinds ik haar live heb zien optreden met Daniel Lanoïs en Brian Blade op het North Sea Jazz festival ben ik helemaal weg van haar. Van haar stem. Haar drumspel, gitaarspel, pianospel. Haar performance. Van haar alles. Van alles aan haar.
Dus toen ik las dat zij bij DWDD zou optreden, ben ik dat snel gaan opzoeken bij Uitzending gemist. Maar wat was dat een afknapper. Niet alleen omdat het al lekker begon met een niet helemaal op de hoogte zijnde Matthijs (die blijkbaar niet zonder de popprofessor kan), die haar vroeg hoe het was om in het achtergrondkoortje(!!!) van Black Dub te hebben gezongen. Dat was al buiten alle proporties, het werd echter nog erger voor mijn Trixie toen ze vervolgens haar zang op een verkeerde toonhoogte (door de zenuwen bleek later) inzette en dat niet meer gecorrigeerd kreeg. Terug bij af was ik toen ik haar een kleine minuut later als een klein verzopen vogeltje zag zitten. Zwak, ziek en misselijk sloeg ik het dekbed om me heen en vertrok voor een nieuwe koortsige nacht naar mijn slaapkamer.
Nu is het zondag en ben ik alsnog aardig opgeknapt. Tijd om jullie (op het gevaar af dat Trixie ook hier in NL populair gaat worden en iedereen er met haar vandoor gaat) alsnog te laten zien hoe bijzonder muzikaal Trixie wel niet is. Onderga de clip van ‘Breathe you in my dreams’ en oordeel zelf. Koop daarna haar debuut cd ‘Fourth Corner’ wanneer je meer wil. Ik heb haar al een tijdje in huis. Zij is de moeite meer dan waard.