Het kan verkeren. Vandaag dacht ik nog wat verder na over de xyz-vraag van gister. Ook raakte ik onder het betreffende blog en op twitter in gesprek over het onderwerp. Is het nodig om je blog tot één onderwerp te beperken? Kun je zakelijk en persoonlijk bloggen op één plek combineren? Moet je door blijven bloggen wanneer je zoekende bent of is het beter om sommige blogs maar beter niet te posten? Wat weerhoudt je ervan om de blogs te schrijven die je zou willen schrijven, maar schrijf je wel de blogs waar je niet altijd even tevreden over bent?
Veel verschillende vragen en niet altijd was een antwoord voorhanden. Het lijkt er zelfs op dat er binnenkort een #blogpraat sessie aan gewijd gaat worden. Maar dat terzijde. Voor mij werd het duidelijk dat ikzelf de laatste tijd (door omstandigheden nog nader te duiden, ooit) te gemakzuchtig ben geworden. Wilde ik eerder nog wel wel eens serieus tijd steken in het het schrijven van (en indien nodig, wat onderzoek plegen voor) een blog, dan is dat door diezelfde nog nader te duiden omstandigheden iets wat er nu niet meer van komt (een uitzondering daargelaten). Dat vind ik jammer want het brengt mijn blog uit balans.
Wat ik namelijk altijd voor ogen heb gehad met het schrijven voor mijn blog, is dat het gevarieerd moest zijn. En kwalitatief van een bovengemiddeld niveau. Waar de taal creatief gebruikt werd. De grens tussen fictie en non-fictie moeilijk traceerbaar. Waardoor eender welk onderwerp hopelijk op een eigen wijze gebracht kon worden. Er zijn al zoveel meningen. Laat mij er dan een ietwat afwijkende kijk op geven. Een niet gangbare belichting die de aandacht vestigt op andere details. Met heel af en toe een paradigmaverschuiving in het klein tot gevolg. Zoiets. Ieder heeft zo zijn dromen.
Heb ik een voorbeeld in gedachten? Een site die mij inspireert? In de praktijk brengt waar ik slechts met bewondering kan toekijken? Jazeker. Niet slechts eentje, maar een (ook weer niet al te lang) lijstje bloggers volg ik trouw. Allereerst om veelal ademloos hun blogs te lezen. Daarnaast om te leren. Door hun blogs te ondergaan. Te doorgronden. Wat iets anders is dan klakkeloos copieëren. Ik probeer iets te mee te krijgen van hun bezieling. De kracht die uit de blogs spreekt. Hoe ze over totaal verschillende onderwerpen (persoonlijk, zakelijk, maatschappelijk relevant, in de hobbysfeer) durven te bloggen zonder dat dit afbreuk doet aan ‘het gezicht’ van hun blog. Dat het kan, bewijzen zij.
Dat het kan verkeren, bewijst de dagelijkse harde bloggerspraktijk…
Vanaf vandaag moet ik namelijk Frontaal Naakt van mijn lijstje schrappen. Peter Breedveld (samen met zijn geliefde Hassnae Bouazza) gooit de handdoek in de ring. Moegestreden:
Welnu, ik bén kapot. Zij hebben gewonnen, ik ben de loser. Ik kan het niet meer opbrengen.
Over alles wat zich heeft afgespeeld waardoor Breedveld tot deze drastische en dieptrieste beslissing is gekomen ga ik hier niet uitwijden. Daar wordt op verschillende plekken al veel aandacht aan besteed. Neem de tijd en lees zijn verhaal. Volg daarna de linkjes. Ik wil hier alleen stilstaan bij het feit dat een sublieme blogger waarvoor ik veel waardering heb, ermee stopt. Moet stoppen. Terwijl we er met z’n allen bij stonden. En ernaar keken. Of zelfs wegkeken. Stilzwijgend.
In een van de allereerste reacties onder het FNEXIT blog staat een bekende preek afkomstig van de Duitse predikant Martin Niemöller:
Toen de nazi’s de communisten arresteerden heb ik gezwegen;
ik was immers geen communist.
Toen ze de sociaaldemocraten gevangenzetten heb ik gezwegen;
ik was immers geen sociaaldemocraat.
Toen ze de syndicalisten kwamen halen heb ik gezwegen;
ik was immers geen syndicalist.
Toen ze de Joden opsloten heb ik gezwegen;
ik was immers geen Jood.
Toen ze de katholieken arresteerden heb ik gezwegen;
ik was immers geen katholiek.
Toen ze mij kwamen halen
…was er niemand meer die nog kon protesteren.
Daar ben ik nu nog stil van.
~ ~ ~
Reacties
Ik ben er ook stil van. En bozig. En een beetje misselijk. Want het is letterlijk misselijkmakend wat er uit de kast is gehaald om Breedveld en Bouazza ‘kalt te stellen’.
Als dit de staat van Nederland anno 2013 is, dan… ja, wat dan?
Het is moeilijk voor te stellen hoe ver men gaat om beoogde tegenstanders de mond te snoeren. Wanneer je het niet zelf aan den lijve hebt ondervonden blijft het moeilijk om je te verplaatsen in wat (in dit specifieke geval) Breedveld en Bouazza dagelijks meemaken.
Wat het zegt over de staat van Nederland? Ik zou het echt niet weten. Ik vind het moeilijk in te schatten hoe wijdverbreid dit is. Maar daardoor is het niet minder erg.
Ik weet wel het een en ander, maar lang niet alles. En dat wat ik weet is al onrustbarend genoeg. De ziekelijke verbetenheid waarmee op Peter en Hassnae werd ingehakt is onrustbarend. Het wegkijken van vele goedwillenden is dat eigenlijk ook. Want veel van hun zullen waarschijnlijk hebben gedacht maar liever stil te blijven uit angst voor repressailles vanuit onverdraagzame hoek. Op zich begrijpelijk, maar tegelijkertijd baart mij dat ernstig zorgen. Is dit dan die vrijheid?
Het is moeilijk. Niet iedereen die zich onder eigen naam vertoont op internet zit te wachten om betrokken te worden in deze haatcampagnes.
Ik ben wel eens benieuwd dat wanneer men op internet zou kunnen voorkomen dat allerlei anonieme accounts, etc niet meer mogelijk zijn, of er dan ook zoveel bagger over elkaar zou worden uitgestort. Ja, ik ben voor privacy, maar tegelijkertijd veroorzaakt dit ook heel veel collateral damage.