Maandag, 11 maart 2013

thuis­voe­len

“Met een mooi design gaan je bezoe­kers zich thuisvoelen.”

“Een design hoort her­ken­baar en con­sis­tent te zijn.”

Zo maar wat (niet geheel wil­le­keu­ri­ge, want jul­lie ken­nen mij inmid­dels) voor­beel­den van tweets eer­der deze avond tij­dens #blog­praat. Het onder­werp was Web­de­sign voor blogs. Een onder­werp waar ik een heel blog mee kan vul­len. Laat ik dat nu eens doen ook.

Lang gele­den, in een tijd dat ik nog thuis woon­de bij mijn ouders heb ik geleerd om in de vroe­ge och­tend, wan­neer het gehe­le huis nog in duis­ter­nis was gehuld, altijd voor­zich­tig de trap af te dalen. Niet zozeer omdat ik bang was naar bene­den te val­len, maar juist van­we­ge de over­gang van de aller­laat­ste tree naar de bega­ne grond van de woon­ka­mer. Ik wist name­lijk wat ik kon ver­wach­ten. In veel geval­len iets anders dan de avond er voor toen ik me naar mijn slaap­ka­mer begaf.

Waar­door het ooit begon­nen is zou ik zo niet kun­nen ver­kla­ren. Voor mij leek het dat het te maken had met het nieu­we (eer­lijk gezegd, twee­de­hand­se) huis waar­in we ergens eind jaren ’70 kwa­men te wonen nadat we te horen had­den gekre­gen dat het hui­zen­blok waar we tot dus­ver woon­ach­tig waren tegen de vlak­te ging. Eer­der was het me nooit opge­val­len, of het was nooit voor­ge­ko­men. Van­af nu dus wel.

Mijn moe­der ging nooit vroeg naar bed. Ter­wijl wij voor ons gevoel altijd veel te vroeg naar boven wer­den gestuurd, en mijn vader uit eigen wil rede­lijk op tijd naar bed ging (zijn wek­ker liep af tus­sen drie en vier uur in de nacht), bleef zij stee­vast nog uren op de bank zit­ten. Bla­de­rend door de lees­map of tele­vi­sie kij­kend. Maar nog vaker begon ze in een opwel­ling iets te ver­plaat­sen in de woon­ka­mer. Een klein tafel­tje naast de bank met daar­op een lees­lamp. Of een gro­te staan­de vaas. Wan­neer ze daar een­maal mee begon, was er geen hou­den meer aan. In haar een­tje was ze in staat om het com­ple­te meu­bi­lair van plek te laten wis­se­len. Zin­de het haar niet, dan sjouw­de ze onver­stoor­baar alles weer terug.

Daar kre­gen wij niets van mee. Hoog­uit dat het ons soms ver­baas­de hoe ver­moeid en gebro­ken ze tegen de mid­dag uit haar bed kwam. Vaker ech­ter (in de tijd dat we ons nog niet bewust waren van haar avond­uur­lij­ke acti­vi­tei­ten) lie­pen we niets­ver­moe­dend de trap af om ver­vol­gens kei­hard tegen een of ander meu­bel­stuk aan te lopen dat er zeer zeker de vori­ge avond nog niet had gestaan. In ons (niet meer zo) nieu­we huis was er geen reke­ning mee gehou­den dat het wel eens han­dig kon zijn om van boven op de over­loop het licht in de woon­ka­mer te kun­nen ont­ste­ken alvo­rens wij de tocht neer­waarts aan­vin­gen. Zeker in die (voor ons gevoel toe­ne­mend in aan­tal) geval­len dat het eind­re­sul­taat van mijn moe­ders ’total make-over’ een geheel nieu­we woning­in­rich­ting betrof.

We heb­ben er mee leren leven. Op den duur werd het vas­te gewoon­te een­maal onder aan de trap jezelf met voor­zich­ti­ge tred rich­ting de licht­knop te bege­ven om pas bij het vol­le kunst­licht de nieu­we situ­a­tie in ogen­schouw te nemen. Die viel soms mee, soms tegen. Of was ogen­schijn­lijk het­zelf­de geble­ven. Met iet­wat klei­ne ver­schil­len voor wie er oog voor had (wij vaak niet, gezien het vroe­ge uur). Op een gege­ven moment wis­ten we niet beter. We woon­den in een huis dat con­ti­nu aan ver­an­de­ring onder­he­vig was. Iede­re dag kon het anders zijn. En we voel­den ons er thuis. Ondanks of dankzij.

I rest my case.

[en dan ga ik nu het design van mijn blogsite maar weer eens veranderen…]