En dan is toch (sneller dan verwacht) de eerste dag aangebroken waarop er in alle voorgaande jaren geen enkele blogpost te vinden is die gepost is op dezelfde datum. Het zat er natuurlijk dik in, en het zal ook niet de laatste keer blijken te zijn (wat jullie vanzelf zullen zien, indien ik met dit experiment verder ga). Wat te doen op zo’n verloren dag? Terugblikken? Nu al, na nog geen week oude blogs doorlezen, waar nodig oppoetsen en opnieuw onder de aandacht brengen? Waarom niet?
Eerst en vooral blijft het leuk om oud werk terug te lezen. Het is afwisselend boeiend of tenenkrommend, maar nog vaker alweer bijna vergeten. Weggezakt. Ergens wel vreemd om iets te lezen waarvan je niet meteen doorhebt dat het uit je eigen hoofd is gekomen. Dat kan net zo goed een tekst uit 2009 of uit 2012 zijn. Misschien dat het te maken heeft met het moment waarop het geschreven is. Voordat ik met dit blog (eigenlijk eerst op hyves en blogger, toen naar wordpress.com en uiteindelijk op dit domein) begon, schreef ik langere verhalen die ik nooit gepost heb. De meeste heb ik zelfs weggegooid. Maar de verhalen die ik nog over heb herken ik elke keer weer bij herlezing dat het mijn eigen tekst is. Aan de meeste heb ik best wel een hele tijd zitten sleutelen totdat ik ze goed genoeg vond om te bewaren. Dat kunnen in sommige gevallen wel weken tot maanden zijn geweest waarin ik toch meerdere keren per week met verschillende passages bezig was.
Met het bloggen is dat anders geworden. Al heel snel kon ik het niet meer opbrengen om een tekst een tijd te laten liggen voordat ik het op mijn blog zette. Wanneer ik tijd en inspiratie had begon ik te schrijven. Las het nog een keer over en dan ‘Hup’ op de Publish-knop gedrukt. Een nieuwe blogpost was een feit. Een uitzondering maakte ik in het begin nog voor de categorie ‘fictief’, maar zelfs dat is verdwenen. Alleen wanneer een verhaal in mijn ogen nog niet af is (en dat geldt voor alle categorieën), dan bewaar ik het tot de volgende dag (of tot het moment dat ik er weer verder aan kan schrijven). Is het klaar, dan gaat het mijn blog op. Zo staat het dicht bij wat ik voelde toen de blogpost het licht zag.
Daar komt dan misschien ook het ‘probleem’ vandaan dat ik sommige eigen teksten niet in eerste instantie als van mezelf herken. Vaak heb ik weinig tijd maar wil ik tegelijkertijd toch iets van me laten horen op dit blog. Dan is elke ingeving, hoe miniem ook, voldoende om er snel een lap(je) tekst omheen te componeren. Snel checken of er geen fouten in staan, posten en over tot de orde van de dag (in de meeste gevallen, nacht). De volgende dag(en) word ik opgeslokt door andere zaken, totdat ik opnieuw de drang om een blogpost te schrijven niet langer kan onderdrukken.
Ik heb het gevoel dat vanwege deze manier van werken de blogposts net zo snel opkomen als weer verdwijnen. Het zijn in de meeste gevallen geen diep doordachte verhandelingen. Eerder spontane opwellingen van gedachten die wel degelijk onder de oppervlakte al langere tijd spelen. De woorden waarin ze opgediend worden zijn echter haast willekeurig. In het moment geboren. En daardoor is de tekst minder blijven hangen dan het verhaal wat ik wil vertellen. Wat verder geen probleem is. Eerder een aparte gewaarwording. Waardoor het niet altijd voelt dat een oude blogpost in de herhaling gaat. Net zoals ik later deze blogpost hoogstwaarschijnlijk als nieuw zal ervaren.
Dus, wat nou ‘In de herhaling’? Dat heeft me doen ingeven om de titels van de afgelopen week tevens te veranderen. Het komt oubollig over en nodigt lezers niet uit om te komen lezen. Met terugwerkende kracht heb ik ze dus aangepast. Zodat niet meer te zien is of het hier een nieuwe blogpost betreft, of een blog wat oud werk opnieuw onder de aandacht brengt. Eigenlijk speel ik met het idee om voortaan bij elk volgend blog aan het eind stil te staan bij een oudere blogpost (mits er op die datum in het verleden eentje geschreven was, wat met het verstrijken der jaren steeds meer voor de hand ligt). Met een verse inleiding. Omdat dit persoonlijker is dan de standaard plugins die dit automatisch doen. Ik word een beetje moe van al die hoogst efficiënte dingen die alles voor ons regelen. Maar daar kom ik een andere keer nog wel eens op terug.
~ ~ ~