50books — vraag 12

Deze blog­post is deel 12 van 50 in de serie 50books — 2013

Vraag 12:
Welk dieren­boek is je alti­jd bijge­bleven?

Het is Pasen van­daag. Vol­gens tra­di­tie gaan we deze ocht­end met z’n allen op zoek naar eieren ver­stopt door de paashaas. We vin­den het nor­maal dat een dier wat verder het hele jaar door in een kleine hok­je rond­hupt (hoewel Ruud Kete­laar daar zijn vraagtekens bij zet) en hoo­gu­it het huis bin­nenkomt om in de pan te belanden, rond deze tijd plots op twee benen loopt en een mand­je met eieren op de rug draagt. Nie­mand die daar vreemd van opkijkt. En waarom zouden we ook? Van jongs af aan lezen we boeken waarin de dieren ron­dom ons heen een grote rol spe­len. Vaak zijn het beroemde sprook­jes en fabels op maat geschreven voor de jeugdi­ge lez­er en van veel mooie illus­traties voorzien. Een genot om nog steeds op terug te gri­jpen.

Maar ook in ons lat­ere leesleven bli­jven dieren boeken bevolken. Niet alti­jd meer om met menselijke trek­jes ons een spiegel voor te houden, maar gewoon, als hun eigen zelf. Ik hoef hier maar ver­schil­lende dieren te noe­men, en ik weet zek­er dat jul­lie er zon­der prob­le­men een boek bij weten te verzin­nen. Alsmede de naam van het dier. Vooruit, hier vol­gen slechts enkele voor­beelden:

  • een paard
  • een walvis
  • een hond

Wat zei ik jul­lie? Je hoeft je ogen maar dicht te doen en daar duiken ze al op. Alsof je het boek gis­ter nog gelezen hebt. Waar­bij ieder zo zijn eigen favori­et heeft. De een loopt weg met ‘wild ani­mals’ die ons ontzag inboeze­men en waar de relatie tussen mens en dier alti­jd op ges­pan­nen voet staat waar­bij vooral het aspect van vri­jheid een grote rol speel. Ter­wi­jl de ander het liev­er bij de ‘huis-tuin-en-keuken-dieren’ om ons heen houdt en hun onvoor­waardelijke trouw die wij zo vanzelf­sprek­end vin­den. Wan­neer je er op let, dan zul je zien dat dieren vak­er een rol spe­len in de boeken die we lezen dan dat je dat op het eerste gezicht door hebt. Niet alti­jd de hoof­drol. Net zoals ze in het dagelijkse lev­en niet alti­jd op de voor­grond tre­den. Maar er wel alti­jd zijn.

Daarom mijn vraag. Welk boek is jul­lie alti­jd bijge­bleven waarin één of meerdere dieren een rol speelden? En waarom nu juist dit spec­i­fieke boek? Had je miss­chien in het ‘echte lev­en’ ook een band met een­zelfde dier uit het boek? Droomde je van het lev­en in een ver exo­tisch land bij het lezen van ‘Jun­gle Book’? Laat het ons weten en beleef het zelf opnieuw wan­neer je je antwo­ord uitwerkt in een mooie blog­post. En jul­lie weten, alles is geoor­loofd. Ver­haal, foto, teken­ing, col­lage. Waar jij zin in hebt.

Veel plezi­er!

P.S.: Miss­chien heb je het al gedaan, maar zo niet, check de side­bar hoe je je kunt aan­melden zodat je elke keer bij een nieuwe blog­post een email ont­vangt. Dan mis je in ieder geval nooit de weke­lijkse #50books vraag. Het is maar een tip 😉

~ ~ ~

Series Nav­i­ga­tion« 50books — vraag 1150books — vraag 13 »

34 Comments

Te kort voor een blog van­daag: “De aaibaarhei­ds­fac­tor”, van­wege de bli­jvert­jes: “Een katvormige leegte” en “De eend die de poes onder de vogels is”. En natu­urlijk omdat het zo’n mooi aaibaar fluwe­len boek­je was.

Een van mijn favori­ete boeken is dat van Ger­ald Dur­rell, ‘My fam­i­ly and oth­er ani­mals’. Hij was een man die zijn hele lev­en gefasci­neerd was door dieren. Lat­er is hij een eigen dier­en­tu­in ges­tart. Daar­voor bestond zijn werk uit het verza­me­len en terug­bren­gen van dieren voor andere dier­en­tu­inen (een prak­tijk die tegen­wo­ordig overi­gens niet meer als wenselijk wordt gezien!!)
In ‘My fam­i­ly & oth­er ani­mals’ reist Ger­ald als kleine jon­gen (7? 10?) met zijn moed­er en broers en zus af naar een eiland in Grieken­land om daar te gaan wonen. Het is de jaren 30, denk ik. Of is het de jaren 50? Geen idee. Gefasci­neerd als hij is door dieren klein en groot is zijn tijd daar een soort droom waar zow­el mensen als dieren in en uit­lopen.
Ook zijn andere boeken zijn een aan­rad­er als je van dieren en de natu­ur houdt. En het is, heel knap, geschreven door de ogen van de jonge Ger­ald. Alti­jd met veel respect voor zow­el dieren als mensen, hoe bij­zon­der ze ook zijn. Dat is ook het mooie aan de dieren­wereld vind ik, dat er geen dier bestaat dat niet iets bij­zon­ders heeft. Net als mensen.
PS En natu­urlijk: Nijn­t­je. Iconisch. Lees ik nu weer voor mijn jon­gens, en met net zoveel plezi­er.
PS2 (ik zat even te denken aan mijn favori­ete boek aller­ti­j­den, The Pow­er of One, maar hoewel je ook daar door de ogen van een jon­gen­t­je naar de prachtige natu­ur kijkt, gaat het meer over land­schap, planten en mensen dan over dieren).
PS3 Een van de leuk­ste din­gen aan Sneeuwwit­je vond ik dat alle dieren naar haar toe kwa­men, in de film. Dat leek me wel wat… Nog steeds, trouwens. 🙂

[…] Welk dieren­boek is je alti­jd bijge­bleven? Dat is Peters 12e vraag in het kad­er van #50books. Een boek dat me alti­jd is bijge­bleven is een prenten­boek over een kikker. Ten­min­ste, ik herin­ner me dat ik een jaar of 25 gele­den een keer een boek mocht uit­zoeken van mijn oud­ers. En ik meen me nog steeds een illus­tratie uit dat boek voor de geest te kun­nen halen. Het boek­je zelf is echter al jaren spoor­loos. Ik ben net nog al mijn boeken langs gelopen, maar van een prenten­boek met een kikker geen spoor. Maar het is me dus wel alti­jd bijge­bleven. […]

Toon Tel­le­gen. Hoe heb ik die nu kun­nen ver­geten? Het boek dat je beschri­jft ken ik niet maar zoals je er over ver­haalt is het direct herken­baar als van de hand van Toon Tel­le­gen. Pachtig.

Laat een reactie achter op Paul van der Werf Reactie annuleren