Vanochtend was ik al vroeg wakker (zeker wanneer je bedenkt dat we zondagnacht pas de klok een uur hadden verzet). Nadat ik een kop koffie had gezet keek ik even door mijn twittertijdlijn en zag daar een bericht dat het hele initiatief van De Correspondent een 1‑aprilgrap zou zijn. “Oh ja, het is 1 april”, was mijn eerste gedachte. Ik klikte op de link en begon de blog te lezen met de onheilspellende titel: 1 april, kikker in je correspondent. Dat vond ik een stomme titel. Gapend en koffie drinkend las ik het blog uit. Het was half zeven. Buiten scheen de zon al. Het beloofde een mooie maar koude dag te worden.
Opnieuw keek ik naar het blog met de 1‑aprilgrap. Even overwoog ik de tweet die mij getriggered had, te retweeten. Maar ergens klopte er voor mijn gevoel iets niet. Femke Halsema bijna burgemeester van Nijmegen? Joris Luyendijk chef bij The Guardian? Daar had ik allemaal nergens over gelezen. Wat niet wil zeggen dat het niet waar kon zijn. Maar ook de toon van het geschrevene herkende ik niet. Althans, het paste niet bij wat ik tot dan toe gelezen had op de blogsite van De Correspondent. Ik nam het zekere voor het onzekere en vertrouwde op mijn achterdocht. De vermoedens van een dubbele bodem verwoordde ik als volgt in een tweet:
Is de 1 april grap van De Correspondent een 1 april grap…? => decorrespondent.org
— Peter Pellenaars (@petepel) 1 april 2013
Daarna las ik her en der wat verder totdat ik de zin er af had, mijn sportkleren aan trok en een rondje ben gaan rennen. Het was heerlijk weer. Inderdaad erg fris zo ’s ochtends vroeg, maar in de zon was het al aangenaam. De eerste vijf kilometer gingen voor mijn doen als een speer in ruim 11 km p/u. Vervolgens ging in de laatste kilometer de vaart er uit. De wind op kop was daar debet aan (zeg ik gemakshalve). Eenmaal thuis kon ik na het douchen meehelpen aan de voorbereidingen voor een kerstbrunch met de (klein)kinderen.
Toen de rust laat in de middag wedergekeerd was, kroop ik achter de pc en zag op nrc.nl dat het inderdaad om een 1‑aprilgrap ging. Met dien verstande, dat het ‘kikker in de correspondent’-blog de grap was. Niet het prijzenswaardige initiatief van De Correspondent zelf. Een hele opluchting. Zowel dat Rob Wijnberg c.s. gewoon verder gaan, alsmede dat ik zelf tijdig doorhad in het ootje genomen te worden. Ook al waren er oplettende gasten die het reeds gisteravond meteen opgemerkt hadden. Maar dat wist ik niet vanochtend om 6 uur.
~ ~ ~