Aanvalluh!

Een vreem­de man op onze slaap­ka­mer die de stof­zui­ger aan­zet. Dat is vra­gen om moei­lijk­he­den. Die hij dan ook kreeg. Niet veel later stond hij met de schrik nog in de benen en een kapot­te sok weer beneden.

Kor­te voorgeschiedenis:

Wij heb­ben twee poe­zen. Offi­ci­eel en gere­gi­streerd. Voor wie het niet gelo­ven wil, er lig­gen twee pas­poor­ten in de la. En jaar­lijks beta­len we een fik­se reke­ning voor hun onder­houds­beurt bij de die­ren­dok­ter. Toch gelo­ven wei­nig men­sen die bij ons op bezoek zijn geweest dat er echt twee poe­zen met ons samen­le­ven. Er is er altijd slechts een­tje die zich laat zien. De ander ver­kiest stan­daard de boven­ver­die­ping wan­neer iemand anders dan Inge of ikzelf het huis betreedt. Om zich ver­vol­gens pas te ver­to­nen wan­neer ieder­een allang weer ver­trok­ken is. Zelfs voor onze (klein)kinderen maakt ze geen uit­zon­de­ring. Een­ken­nig in het kwadraat.

Van­daag was het weer eens zover. Er zou een mon­teur komen voor onder­houd aan de hete­lucht­ver­war­ming. Bij de eer­ste klan­ken van de voor­deur­bel zat ze al op zol­der. Vei­lig en wel. Nog wel. Maar niet voor lang. De instal­la­tie zit name­lijk in het ver­war­mings­hok. Inder­daad. Op zol­der. Niets­ver­moe­dend toog de mon­teur gewa­pend met een vol­le gereed­schapstas naar boven. Luid­ruch­tig stam­pend op de trap­tre­den met zijn zwa­re werk­schoe­nen. Ik was er niet bij, maar heb dit van horen ver­tel­len, maar ik kan me pre­cies voor­stel­len hoe onze men­sen­schu­we poes zich steeds ver­der in het nauw voel­de gedreven.

Niet veel later was man vol­op bezig met zijn werk. Zon­der dat hij in de gaten had dat niet zo ver bij hem van­daan een opge­fok­te poes onder ons bed lag te wach­ten tot­dat deze indrin­ger zou ver­dwij­nen. Ruim een uur later was hij gereed. Net­jes stop­te hij zijn gereed­schap terug in de tas. Klaar om te gaan. Nog een­maal keek hij om zich heen. Zag een stof­zui­ger in de hoek staan en besloot in een opwel­ling de erg­ste troep die hij gemaakt had te lijf te gaan. Ook bij het bed.

Adden­dum kor­te voorgeschiedenis:

Had ik al ver­teld dat die men­sen­schu­we poes ook nog een ande­re fobie heeft? Inderdaad.


4 reacties

Carel 4 april 2013 Reageer

Kun je die­ren­ver­ha­len over schrij­ven, poezen 😉

Dagmar 5 april 2013 Reageer

Mooi geschre­ven! En hele­maal com­pleet met die gewel­di­ge foto erbij.

Peter Pellenaars 5 april 2013 Reageer

Dank je 🙂

Anna 5 april 2013 Reageer

Schoon ver­haal!

Geef een antwoord