Als een fazant in het open veld. Zo voel­de ik me deze avond. Ik ren­de mijn inmid­dels gebrui­ke­lij­ke rond­je over de wegen onder de rook van Arn­hem-zuid. De regen viel gestaag uit de almaar grij­zer wor­den­de hemel. Met gro­te teu­gen adem­de ik de zuur­stof­rij­ke lucht in. Regen­drup­pels vie­len op mijn uit­ge­sto­ken tong. Ik at en proef­de de len­te. Het gaf me ener­gie die me nog snel­ler deed lopen. Ten­min­ste, dat dacht ik. Mijn run­ning app dacht daar anders over. Elke afge­leg­de hal­ve kilo­me­ter tem­per­de ze mijn eufo­rie door op neu­tra­le toon te mel­den dat ik weer iets lang­za­mer liep dan de vori­ge vijf­hon­der meter. Wat mij elke keer weer har­der deed lopen. Zon­der dat het enig effect had.

In de ver­te zag ik de fazant nog steeds op zijn plek­je zit­ten. Mid­den in het veld. Om hem heen drie brui­ne hen­ne­tjes druk bezig in het mal­se gras. Mis­schien moest ik een ander voor­beeld nemen. Ik keek om me heen. Mis­schien wel geen. Gewoon hard gaan lopen. Zon­der voorbeeld.

Het luk­te. Een hal­ve kilo­me­ter. Tot­dat de emo­tie­lo­ze stem me terug bracht in de rea­li­teit. Het was len­te. Maar nog geen zomer.

~ ~ ~