Eb is wat ik ben. Ik trek me steeds verder terug. Het strand wat geleidelijk vrijkomt ligt bezaaid met rommel. Eerder door mij aangevoerd en achtergelaten. Alleen de eenzame jutter zal er misschien blij mee zijn. Maar voor mij heeft het geen waarde meer. Slechts schaamte rest mij na het aangenaam verpozen. Ik doe mijn best om mijn sporen uit te wissen, niet altijd met het gewenste resultaat. Waarom kan ik niet gewoon verdwijnen? Ja, het was leuk om overal te zijn. Een tijd meegedaan te hebben. Nu heb ik de zin eraf. Ik wil weg van hier. Naar de kern. Focus. Alleen maar zee zijn. Eentje zonder getijden. Na eb geen vloed meer. Slechts beweging in de diepgang. Daar, ver beneden, in de diepste donkerte van mijn bestaan wil ik broeden. Daar waar niemand mij kan bereiken zal ik nadenken. Over hoe ik een betere vloed kan zijn. Omdat ooit de tijd zal komen. Dat ik weer naar buiten wil treden. Het is niet tegen te houden. Hoe ik ook mijn best doe. Mijn eb en vloed zijn aan elkaar gewaagd. Alleen de natuur is sterker.
~ ~ ~
[update 13 april] Zojuist kreeg ik van Robert dit mooie eb en vloed blog onder ogen. Of ik het ooit eerder gelezen heb, kan ik me niet herinneren, maar de overeenkomsten zijn treffend. Plagiaat? Of verwantschap? Ik hou het op ’t laatste. Hopelijk is Robert het me eens…
~ ~ ~
“Eb en vloed
en eb en vloed
zoals het gaat
zo is het goed”
— Uit: De vuurtoren, Koos Meinderts en Annette Fienieg
Mooi beschreven Peter. Heel fraai.Was even bang dat je ging stoppen met bloggen.
Nee, stoppen met bloggen ben ik niet van plan. Wel met veel andere social media uitingen. Het kost teveel tijd, het is versnipperd, het geen bevrediging. Dus waarom steek ik er (relatief) nog zoveel tijd in, terwijl ik daar elke keer naderhand weer spijt van heb. Ik wil lezen en schrijven. That’s it. En verder ben ik meer een einzelgänger dan ik misschien wil toegeven, maar misschien toch maar eens moet accepteren 🙂
mooi verwoord
Ik hou het ook op het laatste, maar of ik het met je meens ben, dat weet ik niet.
Prachtig om meegevoerd te worden in jouw stroom. Terug naar binnen. Waar niemand me kan bereiken.
Totdat ik er genoeg van heb, en dan wil ik weer naar buiten. Bevestiging krijgen, of zoiets.
Of je wil of niet, eb kan niet zonder vloed en vice versa. Soms lijkt dat bemoedigend, soms ook ontmoedigend.
Ik vind het meestal ontmoedigend. Waarom kan het niet gewoon of of zijn, ipv en en. Soms word ik er moe van dat het op en neer blijft gaan.
Vaak heb ik ook dat gevoel. Maar wat is gewoon? En zou ‘gewoon’ zonder eb en vloed toch niet erg saai worden?