Eb is wat ik ben. Ik trek me steeds verder terug. Het strand wat geleidelijk vrijkomt ligt bezaaid met rommel. Eerder door mij aangevoerd en achtergelaten. Alleen de eenzame jutter zal er misschien blij mee zijn. Maar voor mij heeft het geen waarde meer. Slechts schaamte rest mij na het aangenaam verpozen. Ik doe mijn best om mijn sporen uit te wissen, niet altijd met het gewenste resultaat. Waarom kan ik niet gewoon verdwijnen? Ja, het was leuk om overal te zijn. Een tijd meegedaan te hebben. Nu heb ik de zin eraf. Ik wil weg van hier. Naar de kern. Focus. Alleen maar zee zijn. Eentje zonder getijden. Na eb geen vloed meer. Slechts beweging in de diepgang. Daar, ver beneden, in de diepste donkerte van mijn bestaan wil ik broeden. Daar waar niemand mij kan bereiken zal ik nadenken. Over hoe ik een betere vloed kan zijn. Omdat ooit de tijd zal komen. Dat ik weer naar buiten wil treden. Het is niet tegen te houden. Hoe ik ook mijn best doe. Mijn eb en vloed zijn aan elkaar gewaagd. Alleen de natuur is sterker.
~ ~ ~
[update 13 april] Zojuist kreeg ik van Robert dit mooie eb en vloed blog onder ogen. Of ik het ooit eerder gelezen heb, kan ik me niet herinneren, maar de overeenkomsten zijn treffend. Plagiaat? Of verwantschap? Ik hou het op ’t laatste. Hopelijk is Robert het me eens…
~ ~ ~