Dit zijn niet de eer­ste zin­nen van het blog zoals ik het oor­spron­ke­lijk voor ogen had. Ik had reeds drie alinea’s fic­tie geschre­ven als een soort van com­men­taar op de dag van gis­ter, toen ik me bedacht. Hier vol­gen de ech­te eer­ste zin­nen die dat nu niet meer zijn:

Van­daag zag ik een stel zigeu­ners. Nu heb ik daar nor­maal gespro­ken niet zo veel mee. Je weet hoe ze zijn, dat hoef ik ver­der hier niet uit te leg­gen. Maar van­daag dus, dat was anders. Ze zaten langs de kant van de weg. Dat vond ik op het eer­ste gezicht nog­al ver­dacht en ik was op m’n hoe­de. Toen ik pas­seer­de keek de klein­ste van de groep, een jon­ge­tje nog, naar me op. Onge­was­sen gezicht. Git­zwar­te ogen. Met in z’n han­den een kat. Zo te zien mors­dood. En toen moest ik toch even een traan­tje wegpinken.

En hier­na volg­den nog twee soort­ge­lij­ke alinea’s die elke keer weer dezelf­de bood­schap brach­ten. Gaan­de­weg ech­ter ging ik me afvra­gen waar­om ik die bood­schap niet gewoon voor het voet­licht kon bren­gen. Recht toe, recht aan. Nou, voor­uit dan maar. Ik heb me gis­ter af en toe flink zit­ten erge­ren. Aan de vele ver­ont­schul­di­gin­gen. Dat men nor­maal niet zoveel op heeft met het konings­huis. Doch van­daag is het anders. Wat een mooie jurk. Wat een blijk van gene­gen­heid tus­sen moe­der en zoon. Wat een schat­ti­ge kind­jes. Och och, hoe emo­ti­o­neel alle­maal. Dan komen de water­lan­ders van­zelf. Sor­ry, hoor. Daar kan men niets aan doen.

Ik had natuur­lijk de hele dag niet op twit­ter moe­ten kij­ken. Dan was het mis­schien alle­maal aan me voor­bij gegaan. Ik keek dus wel een enke­le keer. Twit­ter is name­lijk ook een klein beet­je van mij (zolang ik het nog gebruik). Wel keek ik elke keer kor­ter en kor­ter. Ter­wijl de erger­nis gro­ter en gro­ter werd. Want waar­om zegt men zo nadruk­ke­lijk dat men er niets mee heeft. Om dan ver­vol­gens als­nog te beken­nen er zoveel mee te heb­ben. Is dat echt alleen maar van­we­ge die mooie jurk? Die getoon­de gene­gen­heid? Die kind­jes? Of had men er altijd al iets mee, maar durft men daar gewoon­lijk niet voor uit te komen? Bang om uit­ge­la­chen te wor­den? Door mij? Ter­wijl ik geen enke­le keer hard­op gela­chen heb. Ik zou niet dur­ven. Van wie eigen­lijk niet? Ergens vind ik het wel jam­mer dat ik mijn blog­post niet gewoon gela­ten heb zoals ik het oor­spron­ke­lijk bedoeld had. Dan had ik nu kun­nen afslui­ten met de oor­spron­ke­lij­ke laat­ste zin.