Het spel der verhoudingen dat de meester en zijn slavin spelen kent subtiele en verfijnde regels. De slavin moet haar meester kunnen aangeven waar de grenzen liggen die niet overschreden mogen worden. […] Elk mens heeft zijn grenzen, dus ook de slavin. Geen enkele meester mag de morele of fysieke limiet overschrijden die zijn slavin vastgesteld heeft. Elke afwijking van die regel kan dodelijk zijn.
[p. 19, De leiband, Vanessa Duriѐs]
Nog dezelfde dag dat David vernam dat zijn voormalige au-pair was overleden wurgde hij ’s avonds zijn kat. Het beestje was nietsvermoedend op zijn schoot gesprongen en nestelde zich tevreden tussen zijn benen. David streek hem zacht over de rug voordat hij beide handen om de smalle nek legde. Langzaam begon hij te knijpen. Het spinnen ging abrupt over in klaaglijk gejank. Wild spartelend probeerde het dier zich aan de wurggreep te ontsnappen maar hij had geen enkele kans. David bleef de kat al die tijd diep in de ogen kijken. en zelfs nadat het lijfje volledig geknakt in zijn handen hing kon David zich niet losmaken uit de nu lege blik van de kat. Angstvallig concentreerde hij zich onderwijl op elke geluidje. Niets. Er heerste een volledige stilte in huis. Geen teken van leven buiten het zachte gehijg van David. Niemand die hem bij de kraag pakte. Toen zijn ademhaling tot rust was gekomen stond hij op, legde de kat op tafel en ging naar boven, een schone broek aantrekken. Hij was opgelucht. De ban leek gebroken.
Hij had het nieuws vernomen via zijn moeder. Het was het eerste wat ze zei toen hij haar die middag tijdens de lunch aan de telefoon had. Elke week belde hij haar volgens een stilzwijgende afspraak op de maandag. In het weekend kwam hij er nooit aan toe. Hij kon het niet opbrengen om dan met haar te praten. Het zou zijn vrije dagen alleen maar verpesten. Sinds zijn vroegste jeugd was hun relatie koel en oppervlakkig geweest. De succesvolle zakenvrouw wilde of kon toen geen tijd voor hem vrijmaken. Nu ze gepensioneerd was probeerde ze dit te compenseren door overdreven veel aandacht aan hem te besteden, maar voor David was dit te laat. Hij was teveel van haar vervreemd geraakt.
De au pair was ernstig gewond geraakt toen ze een ruzie op straat probeerde te sussen. De agressie tussen de twee vechtende mannen had zich plotseling op haar gericht en nadat ze haar allebei verscheidene messteken hadden toegediend waren ze op de vlucht geslagen. Zij bleef bloedend achter op het trottoir. Een ambulance was snel ter plekke, maar al tijdens de rit naar het ziekenhuis kwam ze te overlijden.
Terwijl zijn moeder dit vertelde kon David een hardvochtige opmerking maar net voor zich houden. Wat typisch voor haar om juist op deze manier het loodje te leggen, dacht hij bij zichzelf.
Een bemoeial was de au pair vanaf het allereerste begin geweest. Zolang David zich kon herinneren was haar aanwezigheid continu op de achtergrond voelbaar. Haar priemende kilblauwe ogen volgden hem overal. Alsof hij zich in een concentratiekamp bevond en zij hoog boven in de uitkijktoren de schijnwerper op hem gericht hield. De strak naar achteren gekamde haren in een knot en haar sobere kleding versterkten dit beeld alleen nog maar. Daarnaast had ze nog de hatelijke gewoonte om hem bij elke gelegenheid die zich aanbood hard in de bovenarm te knijpen of hem een pets om de oren te geven. ‘Wie niet luisteren wil, moet maar voelen!’, was haar devies. Zijn geklaag bij zijn moeder bracht daar geen verandering in.
“Je zult het er wel naar gemaakt hebben”, zo deed zij zich er makkelijk vanaf, en verborg zich weer achter de stapels dossiers die haar werk vormden.
De volgende ochtend, nadat David de kat in de groencontainer had gedumpt, zocht hij het telefoonnummer op van Tanja. Hij had haar leren kennen via het gespecialiseerde datingbureau waar hij al sinds tijden stond ingeschreven. Tanja was op zoek naar een meester die samen met haar haar grenzen kon verleggen. Bij hun eerste ontmoeting had zij aangegeven ver te willen gaan, verder dan zij zelf voor mogelijk hield.
“Maar”, zo had zij daar met rollende r op laten volgen, [en David had haar meteen vervloekt vanwege die altijd weer aangehaalde ‘maar’] “maar, we spreken wel een teken af. Wanneer ik dat geef, dan moet je stoppen.“
En ze had hem een briefje in de hand gestopt met daarop een citaat over de regels van het spel alsook het afgesproken teken.
~ wordt vervolgd ~
—
Volgende week verschijnt hier het tweede en tevens afsluitende deel van dit verhaal welk eerder is verschenen in ‘Het Keerpunt’. Deze verhaalbundel verscheen november 2012 en is nog steeds bij mij te bestellen voor 15,- Euro (excl. verzendkosten).