De regels van het spel — deel 2

~ Lees eerst deel 1 ~ 

Die eer­ste afspraak was uit­ge­lo­pen op een mis­luk­king. Net als zoveel eer­de­re ont­moe­tin­gen met aller­lei ande­re Tanja’s die soort­ge­lij­ke expe­ri­men­ten wil­den maar ook altijd met regel­tjes op de prop­pen kwa­men. Regels die hem belem­mer­den zijn rol als mees­ter ten vol­le uit te nut­ten. Omdat daar altijd op de ach­ter­grond zijn au pair stond. Die hem wel even dui­de­lijk zou maken wat voor straf hѐm zou wach­ten wan­neer hij de regels van het spel zou over­tre­den. Net zoals ze hem dat vroe­ger dui­de­lijk had gemaakt. Op het school­plein. Voor ieder­een te zien. De ultie­me vernedering.

Tan­ja had tijd die avond. En gun­de hem een her­kan­sing. Mooi. Dat bespaar­de hem het gedoe van het zoe­ken naar een nieu­we geschik­te date. Hij ver­ze­ker­de haar dat het deze keer ging luk­ken. Dat hij zich niet geremd zou voe­len om ver­der te gaan dan bij de eer­ste ont­moe­ting. Hij ver­meed het bewust om een toe­spe­ling naar de regels te maken, maar ver­zocht haar zich gereed te maken voor een spe­ci­a­le ses­sie bij haar thuis. Alle details gaf hij op rus­ti­ge toon door. Opge­won­den ver­brak hij daar­na het contact.

De regels van het spel. David had zich nooit gere­a­li­seerd dat er regels waren tij­dens het stoei­en. Na afloop van school was er niets bevrij­den­der dan bui­ten op het plein elkaar ach­ter­na ren­nen en pro­be­ren tegen de grond te gooi­en. Alle frus­tra­tie van een dag ver­plicht bin­nen zit­ten en luis­te­ren naar de saaie opsom­min­gen door de leraar kon­den dan een uit­weg vin­den. David was groot en sterk waar­door hij zel­den het onder­spit moest del­ven. Niet altijd had hij door hoe­veel kracht hij al op jon­ge leef­tijd in zijn onvol­groei­de lichaam had. En zo vond hij zich op een dag terug boven­op het ten­ge­re lijf van een van zijn school­maat­jes. Met zijn knie­ën druk­te hij hem bij de schou­ders tegen de grond. Afwis­se­lend met links en rechts sloeg hij de jon­gen in het gezicht. Eerst waren het nog speel­se klap­pen geweest, maar gaan­de­weg begon hij har­der te slaan. Hij zag hoe tra­nen zich ver­meng­den met bloed. De jon­gen smeek­te hem om te stop­pen. Sloeg met vlak­ke hand op de grond als teken van over­ga­ve. Het hits­te David alleen nog maar meer op. Prach­tig vond hij het. Onge­merkt liet hij elke klap ver­ge­zeld gaan van een lui­de uitroep.

“Hier! En hier! En nog een keer!”

Tot­dat hij bruut bij zijn kraag werd gegre­pen. De au pair sleep­te hem dwars over het school­plein naar de ingang van het gebouw, alwaar zij op de trap­pen ging zit­ten en David over haar knie­ën leg­de. Reso­luut ont­deed ze hem van kor­te broek en onder­broek om hem ver­vol­gens onge­na­dig hard ervan langs te geven op zijn blo­te bil­len. Dit had nog nooit iemand bij hem gedaan, en de pijn was over­wel­di­gend. Onder­tus­sen beet ze hem toe hoe hij zo gemeen kon zijn. Hij had toch gezien dat de jon­gen zich over­gaf? Waar­om dan toch door­gaan? Er zijn toch regels? Tekens?

David wist niet waar ze het over had. Met de tra­nen over zijn gezicht stro­mend had hij na afloop van de bestraf­fing beschaamd voor de ogen van de toe­ge­snel­de leer­lin­gen zijn broek met moei­te weer weten aan te trek­ken. Strom­pe­lend volg­de hij haar naar huis onder­wijl uit­ge­joeld door vriend­jes van de jon­gen die hij eer­der nog een pak slaag had verkocht.

In het huis van Tan­ja is alles stil. De voor­deur is van het slot maar alleen voor wie het weet van­af de bui­ten­kant zon­der sleu­tel te ope­nen. Tan­ja zelf is op zol­der. Ze heeft zich­zelf vast­ge­klikt in de boei­en die ze daar ooit door een vori­ge mees­ter heeft laten beves­ti­gen. Op dit moment is ze com­pleet over­ge­le­verd aan wie er zoda­de­lijk naar boven komt. Nog steeds heeft ze twij­fels bij David. De vori­ge keer ging het niet goed. Het leek of hij niet durf­de door te zet­ten op het kri­tie­ke punt. Ze was teleur­ge­steld in hem en had niet ver­wacht dat hij nog voor een vol­gen­de poging zou gaan. Het feit dat hij zo’n knap­pe man was had de door­slag gege­ven toen hij van­och­tend gebeld had.

Ze hoort iemand de trap op komen. Door de prop in haar mond kan ze hem niet laten weten waar ze is. Maar de instruc­ties waren dui­de­lijk geweest. Hij zou haar zon­der moei­te boven vin­den. Niet veel later stapt hij de zol­der­ka­mer bin­nen. Hun blik­ken krui­sen elkaar. Die van hem, koel en leeg. Heel anders dan ze zich her­in­ner­de. Vast­be­ra­den loopt hij op haar toe en slaat haar hard in het gezicht.

“Dus je wilt je gren­zen opzoe­ken?” zo bijt hij haar toe. “Wel, bereid je voor op het erg­ste.” Een vol­gen­de stomp, dit­maal in haar maag, doet haar de adem bene­men. Tra­nen wel­len op in haar ogen. Ze kijkt hem aan en beseft dat het over­een­ge­ko­men teken van­daag geen effect zal heb­ben. De rol­len lij­ken plot­se­ling omge­draaid. En ergens is ze daar niet rou­wig om. Ze zal zich gewil­lig voe­gen naar de nieu­we, voor haar nog onbe­ken­de regels. Van zijn spel.

—

Dit ver­haal is gepu­bli­ceerd in ‘Het Keer­punt’. Deze ver­haal­bun­del ver­scheen novem­ber 2012 en is nog steeds bij mij te bestel­len voor 15,- Euro (excl. verzendkosten).