Er zijn van die passages in een boek waar je in eerste instantie achteloos overheen leest, maar die toch onder de huid kruipen en daarna in je onderbewustzijn blijven spoken. Zo las ik afgelopen zaterdag het volgende:
I had written half a dozen jaunty pieces when something went wrong. Like many writers who come by a little success, I began to take myself too seriously. […] Suddenly I had a theme, and a mission to persuade. I began to indulge myself with lenghty rewrites. Instead of talking straight onto the page, I was doing second and then third drafts. […] I got up in the night to delete whole paragraphs and draw arrows and balloons across the pages. I went for important walks.
[p.7, Sweeth tooth, Ian McEwan]
Ik moest lachen bij het ‘I went for important walks’, en las verder. Op zondag tijdens het hardlopen schoot dat zinnetje me ineens weer te binnen. Vanuit het niets. Heel vreemd. Omdat ik onder het hardlopen eigenlijk nooit aan veel denk. Hooguit in het begin. Daarna gaat al snel het fysieke aspect overheersen. Ik ga mijn spieren voelen. Mijn gewrichten. De transpiratie begint los te komen. Binnen de kortste keren ben ik me nog maar van één ding bewust: mijn lijf. En de cadans van het lopen. Denken is dan één inspanning teveel. Past ook niet in de flow waarin ik probeer te geraken.
Toch nog net even dat zinnetje meegepakt. Waarna het weer verdween. Later, thuis, na het douchen en zo, pakte ik het boek om verder te lezen. Onbewust bladerde ik naar het bewuste zinnetje. Las nu ook de gehele passage die er aan vooraf ging. Wat was het waarom ik hier naar toe getrokken werd? Nam ik mezelf ook te serieus voor wat het bloggen betreft? Maar ik stond toch niet midden in de nacht op om mijn blogposts te herzien? Ik zat toch niet te klooien met weet ik hoeveel versies van mijn schrijfsels voordat ik ze durfde te posten?
Vanavond denk ik het te weten. Het is een waarschuwing. Om mezelf juist niet al te serieus te nemen. Niet op zoek te gaan naar een thema voor mijn blog. Vergeet de rode draad. Geen thema’s. Geen hokjes. Ik wil ondefinieerbaar zijn. Kunnen bloggen over van alles en nog wat zonder dat ik me druk moet maken of het wel past binnen mijn kaders. Zodat ik lekker kan blijven rennen. In plaats van een gewichtige wandeling te maken.