Lock me Up

Wie hier zo af en toe eens komt lezen, weet dat ik het niet zo nauw neem met de rea­li­teit. Fic­tie en non-fic­tie lopen naad­loos in elkaar over. Waar ik denk dat het nodig is fan­ta­seer ik naar har­te­lust mijn blog­posts bij elkaar. En heb er dan geen moei­te mee om als­nog het label Per­soon­lijk of Infor­ma­tief aan het ver­zin­sel toe te ken­nen. Omge­keerd zijn er ook vol­doen­de voor­beel­den te vin­den van ver­ha­len geru­bri­ceerd als Fic­tie waar­van geen let­ter ver­zon­nen is. Zoekt en gij zult vin­den. Mocht er al een rode draad op dit blog te vin­den zijn, dan is het mis­schien wel het spel met woor­den en werkelijkheid.

Maar van­avond ga ik een beroep op jul­lie doen. Ik zal hier­on­der een aan­tal woor­den ver­mel­den die een ver­haal ver­tel­len. Een ver­haal wat ik aan­ge­reikt heb gekre­gen en waar niets van gelo­gen is. Ik vraag jul­lie om na het lezen even de ogen dicht te doen en het geschre­ve­ne op je in te laten wer­ken. Hier­bij mag, wat zeg ik, hier­bij moe­ten jul­lie je ver­beel­dings­kracht aan­roe­pen om het gro­te­re ver­haal tot je laten door­drin­gen. Al die tijd vraag ik je je ogen geslo­ten te hou­den. Net zolang tot­dat je op de bin­nen­kant van je oog­le­den het ver­haal wat ik in je in noten­dop heb ver­teld in alle details voor je ziet ver­schij­nen. Lees dan ver­der en onder­neem actie.

Dui­de­lijk?

Dan komen hier de woor­den wel­ke jul­lie een ver­haal pro­be­ren te vertellen:

Over de hele wereld.
Dui­zen­den meis­jes.
Gedwon­gen.
Pros­ti­tu­tie.
Meis­jes van 12, 13 jaar.
Vast­ge­hou­den.
In bor­deel­hok­jes.
Van 1 bij 2 meter.

Sluit nu je ogen en laat de woor­den op je inwer­ken. Vorm het gro­te­re ver­haal. Daar­na mag je ver­der lezen onder de foto.

Nu je het gro­te­re ver­haal zelf gevormd hebt snap je dat daar iets aan gedaan moet wor­den. Lock me Up — Free a girl is een actie die onlangs gestart is en op een ludie­ke manier geld inza­melt om deze meis­jes uit hun bor­deel­hok­jes te bevrij­den. Deel­ne­mers aan deze actie laten zich voor een peri­o­de van 12 uur opslui­ten in een hok en pro­be­ren op aller­lei manie­ren spon­sors te vin­den die hun actie finan­ci­eel steu­nen. Meer infor­ma­tie is hier te vinden.

Ook Anne­ke de Bun­del liet zich van­daag van 11:00 tot 23:00 uur opslui­ten, en wel in een klein hok­je mid­den in het res­tau­rant Sizz­les te Apel­doorn. Waar­voor niets dan res­pect. Over haar eer­ste erva­rin­gen schreef ze eer­der deze mid­dag al een blogver­slag. In de aan­loop naar deze vrij­wil­li­ge opslui­ting voor een goed doel publi­ceer­de ze ook enke­le aan­grij­pen­de ver­ha­len op haar blog waar­uit haar betrok­ken­heid bij dit onder­werp dui­de­lijk naar voren komt. Ik kon het van­avond per­soon­lijk van haar ver­ne­men ter­wijl ze nog steeds ach­ter het gaas zat wat de afschei­ding vorm­de tus­sen haar en de rest van de res­tau­rant­be­zoe­kers. Het was een vreemd decor voor een eer­ste ont­moe­ting die we hier had­den, maar niet min­der warm en gezellig.

Denk nu niet dat het van­daag gedaan is. Volg de lin­kjes die ik hier­bo­ven sub­tiel in de tekst ver­werkt heb en ga na waar de komen­de dagen meer van zul­ke opsluit-acties gepland staan. Doneer ver­vol­gens ruim­har­tig en schroom niet om de deel­ne­mers met een bezoek te ver­e­ren. Free a girl.


Reacties

  1. Anneke

    Ik dacht al: wat is t toch stil na je ver­trek maar je hebt een blogje zit­ten fabrie­ken. Een seri­eus blog voor jouw doen. Waar­van niets is gelo­gen en nog min­der gefan­ta­seerd. Dank voor je aan­dacht voor t ver­haal. En het ver­haal is nau­we­lijks met je aan de haal gegaan. Het was gezel­lig! We wach­ten op een kos­tuum­par­ty. Oja en ludiek mist een ‘e’-tje.

    1. Peter Pellenaars

      Een kos­tuum­par­ty! Waar­om niet?

  2. Anna

    Best een hef­tig ver­haal, en afschu­we­lijk en mensonterend!!!

  3. Emiel

    Dat heb je mooi gedaan Peter. Het was leuk jou en Anne­ke gis­te­ren (voor het eerst) te ont­moe­ten, met Anne­ke inder­daad aan de ande­re kant van het gaas om zo aan­dacht te vra­gen voor dit vre­se­lij­ke onder­werp. Bezoe­kers van het res­tau­rant keken in eer­ste instan­tie vreemd op, mis­schien een beet­je ach­ter­doch­tig. Geluk­kig komen de mees­te van hen na afloop naar het 1 bij 2m klei­ne hok­je om een dona­tie ach­ter te laten. “Je hebt me toch laten naden­ken ter­wijl ik van mijn copi­eu­ze diner pro­beer­de te genie­ten, het heeft mijn avond beïn­vloedt”, zei een bezoe­ker tegen Anne­ke. “Maar dat is ook het doel van deze actie en daar­in ben je dus vol­le­dig geslaagd.”
    Blij dat deze actie nog een paar dagen door­gaat, Anne­ke heeft haar deel volbracht.
    Wie weet tot een vol­gen­de keer.
    Emiel

    1. Peter Pellenaars

      Dank je, Emiel. Het was zeker leuk en apart om elkaar zo voor de eer­ste keer te ont­moe­ten. Dit zijn ont­moe­tin­gen die van­we­ge het spe­ci­a­le karak­ter lang bij je blij­ven. Wat mij betreft komen er nog vaker van deze bij­zon­de­re ontmoetingen.