20130619

Ker­sen: 

Maan­dag schreef ik over enke­le afwij­kin­gen van mij met betrek­king tot tv kij­ken. Op ’t eind haal­de ik aan dat voor wat het lezen van boe­ken betreft ik ook (ver­ge­lijk­ba­re) afwij­kin­gen heb. Zo vind ik het bij­voor­beeld ver­ve­lend wan­neer iemand mij ver­telt hoe de afloop van een ver­haal is voor­dat ik het zelf gele­zen heb. Dan heb ik al geen zin meer om er aan te begin­nen. Er is op de een of ande­re manier teveel prijs­ge­ge­ven. Het ver­haal is ‘besmet’ geraakt. Mocht ik als­nog aan het boek begin­nen dan ben ik op elke blad­zij­de bezig om te ont­dek­ken hoe de plot ver­we­ven zit tus­sen de regels. Echt genie­ten kan ik niet meer. Nog ver­ve­len­der is het wan­neer ik de afloop ver­keerd heb begre­pen. Dan is de hele lees­er­va­ring om zeep gehol­pen. Hoe dan ook, het valt altijd tegen.

Ik bla­der daar­om ook nooit naar de laat­ste blad­zij­de van een boek.

Heel anders is het wan­neer ik een boek zon­der voor­ken­nis uit­ge­le­zen heb. Aldus bekend met het ein­de, vind ik het juist weer niet erg om het­zelf­de boek later nog eens opnieuw te lezen. Omdat ik mij­zelf een beeld heb kun­nen vor­men kan ik ach­ter­af een veel beter oor­deel geven over mijn lees­er­va­ring. Is die posi­tief van­we­ge de gebruik­te stijl, de gelaagd­heid of bij­voor­beeld de urgen­te bood­schap in een ver­haal, dan kan dat voor mij aan­lei­ding zijn om het boek regel­ma­tig uit de kast te halen om het gedeel­te­lijk of hele­maal te lezen. Goe­de boe­ken geven zich stuk­je bij beet­je aan de gedul­di­ge lezer prijs. Ze stel­len zel­den teleur.

Een uit­zon­de­ring vormt het thril­ler-gen­re. Ook hier wil ik niet weten hoe de cri­mi­ne­le vork in de steel zit. Het is aan mij om al lezen­de uit te vin­den ‘wie het deed’. Ik lees zo’n thril­ler vol ach­ter­docht, want ieder­een kan het gedaan heb­ben. Althans, dat houd ik mezelf voor zodat het altijd span­nend blijft. Span­nen­der soms dan de auteur bedoeld heeft. Tot zover nog geen uit­zon­de­ring ver­ge­le­ken met ande­re lite­rai­re gen­res. Nee, dat begint bij het dicht­slaan van een thril­ler. De zaak is opge­lost. Als ware het een dos­sier kan het boek opge­bor­gen wor­den in het archief om daar niet meer uit­ge­haald te wor­den. Zo werkt dat bij mij. Er moe­ten nieu­we mis­da­den onder­zocht worden.

‘De vlin­der en de storm’ kwam als geroepen.

Omdat ik wel vaker hoor dat ook lezers van thril­lers niet zit­ten te wach­ten op het prijs­ge­ven van al teveel infor­ma­tie over de mys­te­ries die ze zelf graag wil­len ont­ra­fe­len, is het moei­lijk om op deze plaats iets te ver­tel­len over dit eer­ste deel uit de Hart­land-tri­lo­gie. ‘Spoi­ler alerts’ ont­sie­ren een blog alleen maar.  Daar­om wil ik in plaats daar­van van­daag stil­staan bij wat ik denk dat het lie­ve­lings­kost­je is van Wal­ter Luci­us, de schrij­ver van deze boei­en­de mis­daad­ro­man, name­lijk kersen.

Wie wel eens ker­sen gege­ten heeft, weet waar­schijn­lijk waar ik op doel. De smaak kan zo heer­lijk zoet zijn, dat het smaakt naar meer. Te snel is het alweer voor­bij. Het vergt veel dis­ci­pli­ne om niet met­een een twee­de kers te nemen om dezelf­de smaak­sen­sa­tie te kun­nen onder­gaan. Of een der­de, of een vier­de. Voor je het weet heb je zomaar een tien­tal ker­sen opge­ge­ten. En nog steeds heb je er niet genoeg van. Nog een­tje. Om het af te leren. Een­tje die zo lek­ker is dat je er niet aan ont­komt om er nog een­tje te nemen.

Tot­dat je een kers treft die onver­wacht zuur, flauw of bit­ter is. Bah. Zo wil je niet ein­di­gen. Dat geeft een nare bij­smaak aan je eet­er­va­ring die onmid­del­lijk weg­ge­poetst moet wor­den door er een over­heer­lij­ke nieu­we kers op te laten vol­gen. Die weer zo onweer­staan­baar lek­ker is dat je… Afijn, in gedach­ten zie ik Wal­ter Luci­us aan zijn bureau zit­ten met onder hand­be­reik een schaal ker­sen ter­wijl hij bezig is met de weder­waar­dig­he­den van jour­na­lis­te Farah Hafez en haar col­le­ga Paul Cha­pel­le. Ter­wijl hij gul­zig de ene na de ande­re kers ver­or­bert, schrijft hij onver­moei­baar het ene na het ande­re kor­te hoofd­stuk. Veel­al niet meer dan twee of drie blad­zij­den per keer wordt er in hoog tem­po gescha­keld tus­sen aller­lei inter­na­ti­o­na­le loca­ties, ver­schil­len­de tijds­ge­wrich­ten en con­ti­nu wis­se­len­de han­de­lin­gen en personages.

Elke epi­so­de doet ver­lan­gen naar de vol­gen­de. Het is onmo­ge­lijk te stop­pen in deze dui­ze­ling­wek­ken­de tour de for­ce. Je zou er mis­se­lijk van wor­den ware het niet zo goed geschre­ven. Net zoals je van een schaal ker­sen van goe­de kwa­li­teit ook niet mis­se­lijk wordt. Een inci­den­teel infe­ri­eur exem­plaar wordt op de koop toe geno­men en gecom­pen­seerd door de rest. Ver­sla­vend. Voor je het weet heb je de 458 dicht­be­druk­te blad­zij­den van dit prijs­win­nen­de debuut uit­ge­le­zen en heb je nog steeds trek in meer.

Ja, met Wal­ter Luci­us is het goed ker­sen eten.

Zo goed dat ik een uit­zon­de­ring op mijn afwij­king intro­du­ceer. Mocht deel 2 van de tri­lo­gie niet rap ver­schij­nen dan bestaat er een gere­de kans dat ik dit eer­ste deel nog eens ter hand neem om enke­le pas­sa­ges op mijn gemak (voor zover moge­lijk bij dit de lezer voort­stu­wen­de boek) door te lezen. Een gro­ter com­pli­ment kan ik de auteur niet geven voor deze uit­mun­ten­de lite­rai­re thril­ler die alles in huis heeft om uit te groei­en tot een best­sel­ler van for­maat. Ik hoop dan ook niets van de plot ver­ra­den te heb­ben zodat poten­ti­ë­le lezers met een afwij­king gelijk de mij­ne het boek zeker zul­len gaan lezen. En alle ande­re poten­ti­ë­le lezers natuur­lijk ook.

* * * SPOILER ALERT * * *

Voor zover ik weet komen er in het ver­haal geen ker­sen voor.

—

Deze blog­post is geschre­ven in het kader van de blogtour­nee die geor­ga­ni­seerd is rond­om het boek ‘De vlin­der en de storm’. Voor meer infor­ma­tie over wat een blogtour­nee pre­cies is, bezoek je het best de web­si­te van Not Just Any Book.