Nog tien­tal­len pagina’s en dan pas weet je hoe het afloopt. De span­ning wordt bij elke vol­gen­de zin ver­der opge­voerd. Gaan ze elkaar krij­gen? Weten ze uit han­den van de ach­ter­vol­gers te blij­ven? Zul­len ze het raad­sel ont­ra­fe­len? Je hebt een ech­te page­tur­ner in han­den. De cliff­han­gers rij­gen zich aan­een en doen je hart regel­ma­tig enke­le sla­gen over­slaan. Meer dan anders ben je je niet meer bewust van je omge­ving. Je kof­fie staat onaan­ge­roerd koud te wor­den. Al enke­le keren heb­ben de kin­de­ren gezeurd over wat er van­avond gege­ten gaat wor­den. Geen tijd! Dit. Boek. Moet. Uit!

En dan betre­den ze dat don­ke­re woud. Met prach­ti­ge vol­zin­nen weet de auteur elke boom tot leven te roe­pen. Een eigen ver­haal te geven. Maar jij bent niet geïn­te­res­seerd in bomen. Je wilt alleen maar één ding: weten hoe het afloopt. Dus sla je onge­dul­dig de pagina’s om tot je ziet waar de beschrij­ving over is en de actie ver­der gaat. In hoog tem­po lees je ver­der. Op naar de vol­gen­de cliff­han­ger. Je onder­drukt de vrees dat het boek toch niet met een open ein­de zal ein­di­gen want daar zit je hele­maal niet op te wach­ten. Dat zou een dom­per van jewel­ste zijn. Maar eerst door­le­zen, door­le­zen, doorlezen.

Zo zal het je de rest van het boek ver­gaan. Jach­tig lezen en bij tijd en wij­le het over­slaan van stuk­ken tekst die als ver­tra­gend wor­den erva­ren. Die teveel aflei­den. Voor je gevoel de snel­heid uit het voort­ra­zen­de tem­po halen. Niets toe­voe­gen aan het verhaal.

Maar is dat wel zo? Had de auteur niet eer­der een bepaal­de bedoe­ling bij dit door­bre­ken van de span­nings­boog? Wel­ke ver­bor­gen laag drei­gen we over het hoofd te zien bij het nege­ren van hele alinea’s die door ons inge­schat wor­den als niet ter zake doen­de? Is het niet beter om mee te gaan in het rit­me wat de schrij­ver voor ogen had toen hij zijn ver­haal aan het papier toe­ver­trouw­de? Ons te laten lei­den aan de hand van hem die als eni­ge over­zicht heeft over de gehe­le compositie?

Waar­om die haast? Van­waar het onge­duld om vaak geneigd te zijn door te bla­de­ren wan­neer de uit­wei­din­gen te lang door mean­de­ren? Of heb je daar geen last van? Vind jij het juist heer­lijk om gere­geld mee­ge­no­men te wor­den in een lang­zaam voort­kab­be­len­de stroom van woor­den? Ervaar je het als onder­deel van het gro­te­re geheel? Accep­teer je de func­tie die het heeft ondanks dat het je nog niet dui­de­lijk is wel­ke precies?

Wat doe jij? Of weet je nu niet meer waar ik het over heb omdat je de voor­gaan­de alinea’s weer eens hebt over­ge­sla­gen om snel bij dat­ge­ne te zijn waar het hier elke zon­dag om gaat?

Vraag 28:
Sla je wel eens stuk­ken tekst over omdat ze niet boei­end (lij­ken te) zijn?

~ ~ ~