Gisterochtend had ik eigenlijk gepland om een rondje te gaan rennen maar het logeerpartijtje van onze twee kleinkinderen gooide roet in het eten. Er moesten beschuiten gesmeerd worden en memory gespeeld. Toen ze later in de ochtend opgehaald werden door hun moeder was het de hoogste tijd om boodschappen te doen. Daarna moest ik nog snel naar de stad. Rond het middaguur waren de meeste activiteiten achter de rug en kon ik opnieuw aan hardlopen denken. De temperatuur was nog steeds zodanig dat het te overwegen was. Morgen zou de hittegolf misschien een spelbreker kunnen zijn.
Eerst wat eten. En wat blogs lezen. Dat laatste had ik beter niet kunnen doen. Tijdens het verorberen van m’n tweede boterham met kaas las ik over een hardloopprobleem waar ik nog nooit eerder van gehoord had. De zin om de joggingschoenen aan te trekken was snel over. Een andere aandrang kwam er voor in de plaats.
Soms, vooral na het lezen van eerder aangehaald blog, vind ik het wel jammer dat ik mezelf nu eindelijk als een hardloper durf te betitelen. Nadat ik een jaar lang (met enkele onderbrekingen vanwege blessures) minimaal éénmaal per week ben wezen rennen, en daarbij zowel afstand als tempo heb weten op te schroeven, ben ik niet bang meer dat het een bevlieging van voorbijgaande aard is. Het duurde lang, maar gaandeweg is het onderdeel van mijn systeem, van mijn leefritme geworden. Het bevalt prima.
Er hebben zich ook al opvallende veranderingen voltrokken. Zo had ik in het begin de hulp nodig van muziek en hardloop-app op mijn iphone om mij gestimuleerd te houden. Niet alleen tijdens het lopen, wanneer een verleidelijke stem mij vertelde hoe ik er voor stond, maar ook daarna door het bestuderen en vergelijken van mijn laatste hardloopsessie afgezet tegen vorige sessies. Ik had het nodig om gefocused te blijven. De muziek hielp me over de dode momenten.
Nu loop ik zonder. Van de verschillende rondjes die ik loop weet ik precies de afstand. Aan mijn loopritme kan ik ongeveer afleiden hoe snel ik ga. De volgende stap is om de muziek thuis te laten. Mijn nieuwe iPhone 5 past niet in het armbandhoesje wat ik altijd in gebruik heb. Even was ik bang dat ik onderweg aan verveling ten onder zou gaan. Maar niets van dat al. Ik heb het niet eens gemerkt. De geluiden van vogels, verkeer en wind zijn elke keer weer anders bij iedere stap die ik zet. Oneindige variaties. Lopen gaat als vanzelf.
Ik voel me dus meer en meer een echte hardloper. Heb al wat van mijn oude outfit ingeruild voor professioneel spul. Betere schoenen gekocht omdat de vorige ietwat versleten raakten. In plaats van een nieuwe armbandhoes voor mijn iPhone ga ik misschien wel over op een licht horloge met gps. En een sportbril. Want het lopen zonder bril is iets wat me nogal hindert. Mijn ‘goede’ bril zet ik liever niet op om te voorkomen dat hij op de grond valt. Een reserve heb ik niet. Maar ik heb iets nodig om me wat beter te laten zien, de vliegjes op te vangen en het felle zonlicht tegen te houden wat me anders regelmatig weet te verblinden.
Die bril heb ik zaterdagochtend in de stad gekocht. Vooralsnog eentje zonder glazen op sterkte. Ik ga nog steeds niet voldoende zien, maar van zon en vliegjes ben ik hopelijk gevrijwaard. Hij lag pontificaal op de tafel te wachten op wat komen ging. Ik had er zin in. Eerst zoals gezegd nog wat boterhammen eten. Ondertussen wat blogjes lezen. Liefst over hardlopen om ‘in the mood’ te blijven. En dan gaan met die banaan. Maar het liep even anders. Ik wilde niet een uur later als een ‘gingerbread man’ terugkeren. Toch maar een andere sport kiezen?
foto genomen in San Francisco (2007) waar echt iedereen alleen maar aan het joggen was
~ ~ ~