Met het arriveren van het eerste boek op de leeslijst van Een perfecte dag voor literatuur is deze nieuwe bloggersleesclub toch nog sneller dan ik verwacht had van start gegaan. En dat zomaar als een extraatje n.a.v. een #50books blog over leesclubs. Het kan soms verkeren.
De roman waarmee we beginnen is geschreven door Ivo Bonthuis en is getiteld ‘Niets en niemand.’ Bij het aanschouwen van de omslag kreeg ik het idee al eens iets over het boek gelezen te hebben in NRC Handelsblad, maar kon me niet voor de geest halen waar het over ging. Dan maar eens de achterflap gelezen:
Op het vliegveld in Parijs wacht Laura Innes tot er weer gevlogen zal worden. Beeldschermen tonen de brokstukken van het vliegtuig dat ze net heeft gemist. Het is de vraag of ze vanavond nog thuis zal komen. Het is de vraag of ze dat werkelijk wil. De familie Innes deed nooit aan ’thuis’. Laura, Maxime en hun zoon Steven woonden overal en nergens, waren niemand verantwoording schuldig behalve elkaar. Ze zouden een heel leven lang in vrijheid schoonheid scheppen. Dat leek nog te gaan lukken ook. Totdat ze zich vestigden in Nederland, waar hun eigen wetten niets waard bleken te zijn. In de vertrekhal ontvangt Laura haar doodsbericht. En ineens is alles weer mogelijk.
Toen wist ik het weer. Het gegeven een vliegtuig te missen dat daarna neerstort en waarbij men (in eerste instantie) denkt dat je tot de slachtoffers behoort. Ik had daar eerder een boek over gelezen. Na enig zoeken kwam ik uit bij ‘Among the Dead’ van Michael Tolkin:
Frank Gale plans to take his family to Mexico, where he will come clean about an affair. However, after missing their plane he discovers that it has crashed, killing everyone on board. And so begins the comedy of horrors wherein Gale will discover the many unpleasant truths about himself and about life that lie hidden Among the Dead.
In mijn herinnering heb ik het boek gelezen kort voordat ik de allereerste keer een vliegtuig zou betreden voor een vlucht naar de VS. Als een vorm van stoer doen, of misschien wel meer een soort van bezwering van de vliegangst die toen nog ongrijpbaar was, maar nooit echt is weggegaan, zelfs nu ik alle vele vliegreizen achter mij heb. Ik vond het een fascinerend boek. Tolkin heeft geen enkele moeite gedaan om van de hoofdpersoon een goed of slecht mens te maken. Frank Gale is van alles een beetje. Hij wordt op en neer geslingerd door allerlei emoties: een gevoel van onmetelijk geluk een ramp overleefd te hebben tegenover het schuldgevoel niet bij zijn gezin te zijn geweest, de tragedie plots vrouw en kind verloren te hebben, de opluchting niet langer overspel te hoeven opbiechten, het idee plotseling geheel vrij te zijn en ga zo maar door. Ook als lezer is het op deze manier moeilijk je een mening te vormen over Gale. Soms gaat het je te ver wat hij denkt en doet, dan weer wint sympathie de overhand bij wat hij allemaal moet doorstaan.
Nu ik zo door het boek blader krijg ik zin om er opnieuw in te beginnen. Het is te lang geleden dat ik het las en sommige passages nodigen uit om verder te blijven lezen. Wie weet dat ik na ‘Niets en niemand’ alsnog ‘Among the dead’ ga lezen. Al is het maar om te zien in hoeverre beide boeken een verschillende invulling hebben gegeven aan een soortgelijk vertrekpunt met een neerstortend vliegtuig.
Blogdatum: 30 september 2013