We did it again!

Het lijkt als­of ik de smaak te pak­ken heb, en dat is ook zo. Nadat nog niet zo lang gele­den de Kika­run in Ede tot een goed ein­de was gebracht, was het op zon­dag (gis­ter dus) de mara­thon van Win­ters­wijk die op de agen­da stond. Niet dat ik van plan was om die hele­maal in mijn een­tje uit te lopen (als­of ik dat über­haupt zou kun­nen), maar het mooie van deze mara­thon is dat je ‘m als duo kan voltooien.

Hoe dat werkt? Wel heel sim­pel. Als duo ver­trek je samen, waar­bij de een start op de fiets, en de ander met ren­nen. Daar­na is men vrij om zo vaak als men wil te wis­se­len tij­dens de tocht. De eni­ge afspraak is dat in de laat­ste kilo­me­ter de fiets aan de kant gezet wordt en dat je samen lopend aan de finish ver­schijnt. Er zijn aller­lei sce­na­ri­os denk­baar hoe je deze afstand samen denkt te kun­nen over­brug­gen. In ons geval was de afspraak dat ik de eer­ste 30km op de fiets zou begin­nen zodat mijn duo-part­ner een poging zou doen deze 30km bin­nen de 3 uur en 10 minu­ten te lopen. Dit als trai­ning voor de mara­thon van Amster­dam die hij in okto­ber van plan is te lopen. De laat­ste 12km kon ik dan ver­vol­gens gaan lopen.

Om 10 uur stond ik klaar met de fiets ter­wijl de lopers zich ver­za­mel­den bij de start.

De mara­thon van Win­ters­wijk is geen ech­te wed­strijd. De tocht voert door een mooi land­schap waar­bij min­stens de helft van het tra­ject ‘off the road’ is, en zelfs door molens, boer­de­rij­en, res­tau­rants en cam­pings voert. Ook loopt men via stei­gers over het open­lucht­zwem­bad en over­langs een steen­groe­ve. Naast hard­lo­pers (en fiet­sers dus) zijn er ook wan­de­laars die de rou­te uit­lo­pen. Er zijn ver­schil­len­de rust­pun­ten waar men wat kan drin­ken en eten. Er wordt zelfs alco­hol geschonken.

Maar wij kwa­men met een seri­eus doel voor ogen: de 30km moest op tijd gehaald wor­den. En dat is gelukt. Met de nodi­ge aan­moe­din­gen na de 25km waar de man met de hamer ver­woe­de pogin­gen deed om roet in het eten te gooi­en, luk­te het mijn duo-part­ner om bui­ten adem maar bin­nen zijn streef­tijd het 30km-paal­tje aan te tikken.

Nu was het mijn beurt. Blij dat ik ein­de­lijk zelf kon gaan lopen ver­trok ik natuur­lijk weer eens veel te hard. Tot 3 km voor het ein­de kon ik het (voor mij hoge) tem­po vast­hou­den, maar in de bebouw­de kom van Win­ters­wijk aan­ge­ko­men moest ik gas terug nemen.

Bij de laat­ste kilo­me­ter aan­ge­ko­men kon­den we de fiets tij­de­lijk inle­ve­ren, en moch­ten we het laat­ste stuk samen uit­lo­pen. Aan­ge­moe­digd door de toe­schou­wers ver­ga­ten we onze pijn­tjes en hon­ger om er nog een klein sprin­tje uit te per­sen. Het luk­te ons ech­ter niet meer om de man in het oran­je voor ons te pas­se­ren. En hoe­wel het hier niet goed te zien is, kwa­men we wel dege­lijk hand in hand over de finish. Als ech­te loopkameraden.

WE DID IT!

Vol­gend jaar staat deze bij­zon­de­re mara­thon gepland voor 21 sep­tem­ber en met­een na aan­komst heb­ben we voor­ge­no­men om ons weer in te schrij­ven. Ergens krie­belt het al een beet­je bij mij om mis­schien, heel mis­schien, de vol­le­di­ge mara­thon te lopen. Ik heb ten­slot­te nog een jaar om me voor te bereiden.

En een nieuw loop­eve­ne­ment staat alweer gepland. Dit­maal wat dich­ter bij huis, en wel in Nij­me­gen op 16 novem­ber. Niet de Zeven­heu­ve­len­loop want die was al vol­ge­boekt, maar de Zeven­heu­ve­len­nacht. Een alter­na­tie­ve rou­te over het­zelf­de par­cours op de avond voor­af­gaand aan de offi­ci­ë­le wed­strijd. De Zeven­heu­ve­len­nacht wordt een­ma­lig geor­ga­ni­seerd als extraatje bij het 30-jarig bestaan van de Zeven­heu­ve­len­loop en is ook kor­ter dan de 15 km die op zon­dag gelo­pen wordt. Voor de Zeven­heu­ve­len­nacht (eigen­lijk avond want men start om 19:30 en 20:00 uur) kan men kie­zen uit een afstand van 5 of 10 km (mijn keus).