Eng
Soms moet bepaald gedrag eerst eens redelijk dichtbij komen voordat duidelijk wordt hoe afwijkend en bedreigend het kan zijn. Zo heb ik altijd sterk afwijzend gestaan ten opzichte van stalking, wat voor een groot deel gebaseerd was op rationele inschatting van mijn kant wat dat allemaal emotioneel met een persoon kan doen die gestalkt wordt. Maar deze inschatting blijft natuurlijk beperkt tot mijn voorstellingsvermogen wat ik van zo’n geval kan maken. Nu heb ik redelijk wat (foute) fantasie, maar die laat ik meestal los op fictieve verhalen die ik schrijf, niet op real-life situaties.
Hoe beperkt mijn zienswijze wel niet was, merkte ik onlangs toen een persoon die ik goed denk te kennen, mij enkele mailtjes voorlegde om eens een keertje door te lezen. Meer nog dan dat ik geschokt was door de inhoud, raakte ik bijkans overstuur van de impact die deze bedreigingen (want zo kan ik de mails heus wel karakteriseren) op de geadresseerde hadden. Hier was verregaande inbreuk op privacy en veiligheidsgevoel gepleegd. Ik wist dat het moeilijk, om niet te zeggen onmogelijk zou zijn om te adviseren de stalker gewoon te negeren. Daarmee zou ik mezelf belachelijk maken en laten merken geen begrip voor de situatie te hebben.
Daarom was ik vanavond ook zo getroffen door de volgende passage in het blog Griezel op Frontaal Naakt:
En sorry hoor, maar ik vind het nou eenmaal moeilijk iemand die dag en nacht over het kutje, over de blote kont en over de verkrachting van Hassnae fantaseert en die constant oproept mij dood te schieten en op te knopen, te negeren. Ik ben een hele rare, wat dat betreft.
Nee, daar is niets raars aan. Het is heel normaal dat je dit niet uit je hoofd kunt zetten. Hier past het niet om te verwachten dat de bedreigde(n) tijdelijk de bedreigingen en hun bedreiger als het ware in een hoekje parkeren alsof ze niet zouden bestaan. Wanneer het zulke vormen aanneemt als beschreven op Frontaal Naakt dan kan het niet anders dan dat het onderdeel van je leven wordt. Dat je als tweede natuur wel wantrouwig moet worden en bij het minste of geringste geneigd bent over je schouder te kijken. Flinke jongen/meid die hier bovenstaat.
Maar wat doe je ertegen? Bewijs verzamelen en aangifte doen? In de hoop dat de stalker opgepakt wordt? En dat hij/zij een passende straf krijgt? Mijn inschatting is dat dat een goeie zet zou zijn. Maar opnieuw, dat is mijn inschatting van een veilige afstand. Want de kans is natuurlijk groot dat de stalker op enig moment verhaal gaat halen. Dat door de aangifte de zaak verder uit de hand loopt. Maar zou deze (theoretische) invulling van mogelijke stappen dan betekenen dat het beter is om dan maar helemaal niets te doen? Wat geeft dat voor signaal naar de stalker?
Ik weet het niet. En ook de persoon die ik goed meen te kennen is er nog niet uit. Daarom kan ik niet anders dan Frontaal Naakt de wijsheid te gunnen die mij ontbreekt. En moed. Vooral veel moed.