Stalking

En natuur­lijk viel ik deze avond zomaar spon­taan in een item over stal­king net nadat ik eer­der deze week daar een blogje over geschre­ven had. Ik vraag me dan altijd af hoe dat werkt. Zou ik bij het horen van de aan­kon­di­ging over dit item ook zijn blij­ven han­gen wan­neer ik niet eer­der deze week over een­zelf­de onder­werp geblogd had? Daar zal ik wel nooit ach­ter komen.

Hoe dan ook. Ik was van­avond wat later dan nor­maal thuis en besloot voor de ver­an­de­ring eens met het bord op schoot voor de tv plaats te nemen. Zap­pend van NL1 naar 2 naar 3 en weer terug, bleef ik uit­ein­de­lijk bij ‘De vijf­de dag’ op NL2 han­gen. Een repor­ta­ge over de Sci­en­to­lo­gy kerk werd aan­ge­kon­digd. En meer in het bij­zon­der over een voor­ma­lig top­man van deze kerk die, nadat hij enke­le jaren gele­den uit deze beslo­ten gemeen­schap was getre­den (lees: gevlucht), hard­nek­kig gestalkt werd door een groep­je fana­tie­ke aan­han­gers waar­van niet echt dui­de­lijk werd of ze nu wel of niet in opdracht han­del­den van de Sci­en­to­lo­gy kerk.

Over een peri­o­de van 200(!) dagen waren ze haast con­ti­nu aan­we­zig rond­om zijn huis, waar ze hem al die tijd ble­ven las­tig val­len door aan te bel­len of hem op straat aan te spre­ken over zijn afval­lig­heid. Ook deins­den ze er niet voor terug om las­ter over hem te ver­sprei­den bij zijn fami­lie­le­den, vrien­den, buurt­ge­no­ten en werk­ge­ver. Het groep­je noem­de zich­zelf ’the squir­rel bus­ters’ en het leek wel of ze zich­zelf de hei­li­ge taak had­den toe­ge­kend deze afval­li­ge te bre­ken door mid­del van men­ta­le ter­reur via deze vorm van stalking.

Even los van het hoe en waar­om van deze situ­a­tie, en in hoe­ver­re de voor­ma­lig top­man dit over zich­zelf afge­roe­pen zou heb­ben, wil ik hier de vol­gen­de pas­sa­ge uit­lich­ten. Het is een uit­spraak die de man doet nadat hij al vele maan­den het groep­je reli­gi­eu­ze fana­ten voor zijn huis heeft moe­ten dulden:

Ze zijn er niet op uit om je keel in je slaap door te snij­den maar om je te laten gelo­ven dat zoiets zou kun­nen gebeu­ren door de rot­stre­ken die ze uithalen.
[Uit­zen­ding gemist van­af 19:13]

Het is denk ik in essen­tie wat stal­king en/of ano­nie­me bedrei­gin­gen met je kun­nen doen. Wat ik pro­beer­de dui­de­lijk te maken in mijn blog. Je glijdt af naar een niveau dat je niets of nie­mand meer durft te ver­trou­wen. Mis­schien dat je ergens wel weet dat je waar­schijn­lijk fysiek geen gevaar loopt en dat het bij woor­den blijft. Maar je weet het niet zeker. Nie­mand die je die garan­tie kan geven. En dat gaat aan je vre­ten. Lang­zaam maar onver­bid­de­lijk. Niet terug te draaien.