Waarom weet ik niet, wel dat het lijkt toe te nemen. Ik doel op de keren dat ik het gevoel heb … En hier stokt het. Er is een groot onvermogen in mij om het gevoel goed onder woorden te brengen. Ik ben bang dat het verkeerd overkomt. Dat het niet begrepen wordt zoals ik wil dat het begrepen wordt. Maar er zit niets anders op dan het toch te proberen.
Eerst een waarschuwing vooraf. Ik geloof niet in reïncarnatie. Ik geloof eigenlijk nergens in. Ik heb me er allang bij neergelegd dat we geboren worden en sterven. Uit het niets terug naar het niets. Daar kan ik verder goed mee leven. Het vervult me niet met wanhoop. Maakt me niet depressief. Het is zoals het is. Zolang mij de tijd gegund is probeer ik die zo aangenaam te laten verlopen. Ben op z’n tijd behulpzaam en zeker niemand tot last.
Is dit alles? Ja, dit is alles.
En toch…
Er zijn van die momenten, waardoor ze getriggerd worden weet ik niet maar plots ben ik ergens anders. Niet fysiek, eerder alsof de omgeving zelf zich aangepast heeft. Meestal heeft het te maken met iets uit mijn jeugd. En ik denk dat de meesten dat wel herkennen. Je ruikt iets, hoort iets, proeft iets, en plots dringen de herinneringen zich bijna tastbaar aan je op. Beelden die blijkbaar ergens diep in het onderbewustzijn begraven hebben gelegen doen je verleden herleven. Niets bijzonders eigenlijk, tenslotte heb je het allemaal zelf meegemaakt.
Het wordt in mijn ogen wel bijzonder wanneer dit zelfde fenomeen zich voordoet met beelden die niet de jouwe kunnen zijn. Of misschien moet ik zeggen dat het niet zozeer beelden zijn, maar … En hier loopt het alweer vast. Hoe maak je duidelijk dat je voor je gevoel eventjes ergens bent (geweest) waar je nog nooit eerder bent geweest. Dat je niet zozeer denkt dat je daar bent (geweest) omdat je de beelden weer weet op te roepen, maar juist alleen het gevoel dat je er ooit bent geweest. Het gevoel dat je nu voelt van ergens zijn geweest wat er niet kan zijn omdat je er nooit bent geweest. Zie je hoe moeilijk het is uit te leggen?
Het wordt nog moeilijker wanneer ik moet aangeven waar ik dan voor mijn gevoel ben (geweest). Oversimplificerend zou ik kunnen zeggen: in een communistische heilstaat. Maar eerlijk gezegd weet ik zelf ook niet waar dat op slaat. Heel af en toe denk ik dat ik dan in Rusland of China ben (geweest). Tijdens de hoogtijdagen van het communisme. Maar ik verdenk mezelf ervan dat dit gebaseerd is op dingen die ik heb gelezen of gezien. Om het voor mezelf te rationaliseren. Omdat ik dus echt niet weet waar ik denk/voel te zijn (geweest).
Het voelt als thuiskomen. Terwijl ik niet weet waar dat huis staat. En kan me niet herinneren ooit in dat huis te hebben gewoond. Maar ook deze uitleg dekt niet de lading. Verre van dat. Helemaal niet zelfs. Vergeet het. Ik had deze blogpost nooit moeten schrijven.