The Namesake — Hfst 4 t/m 9
Volgende week meer… schreef ik acht weken geleden. Hoogste tijd dus om die belofte in te lossen. Waar was ik ook alweer gebleven? Oh ja, bij
HOOFDSTUK 4 — BLZ 72 T/M BLZ 96:
Gogol viert zijn veertiende verjaardag. Van zijn vader krijgt hij een boek met verhalen van de Russische schrijver Gogol. Ashoke is bijna zover dat hij Gogol eindelijk kan vertellen waarom deze schrijver zo belangrijk voor hem is.
“I feel a special kinship with Gogol,” Ashoke says, “more than with any other writer. Do you know why?”
“You like his stories.”
“Apart from that. He spent most of his adult life outside his homeland. Like me.”
Gogol nods. “Right.”
“And there is another reason.”
The music ends and there is silence. But then Gogol flips the record, turning the volume up on ‘Revolution 1’. [p.77]
Het moment is voorbij. En de vraag is of Gogol de reden voor zijn naamgeving wel zou hebben gewaardeerd. Hij gaat zich namelijk steeds meer ergeren aan zijn ‘pet name’. Nadat ze voor een periode van acht maanden in India zijn geweest omdat zijn vader een sabbatical heeft weten te regelen, gaat Gogol bij terugkomst in de VS steeds vaker de naam Nikhil (zijn ‘good name’) gebruiken.
HOOFDSTUK 5 — BLZ 97 T/M BLZ 124:
Wanneer hij aangenomen wordt op een universiteit in een andere staat, trekt Gogol de stoute schoenen aan en laat bij de rechtbank zijn officiële naam veranderen in Nikhil. Hij ziet dit als een nieuwe start. Thuis blijven ze hem natuurlijk aanspreken met Gogol, maar hier op de universiteit, tussen zijn nieuwe vrienden is hij Nikhil. Maar gaandeweg beseft Gogol dat hij zichzelf nog steeds als Gogol voelt. Er is voor hem niets veranderd. Zijn nieuwe vrienden weten alleen wie hij nu is, zij kennen niet zijn verleden.
In deze tijd wordt hij ook voor de eerste keer verliefd, en wel op Ruth. Een jaar gaat voorbij waarin ze elkaar vaak zien en hun band inniger wordt. Maar Gogol’s ouders willen er niets van weten. Dit probleem lost zich vanzelf op wanneer Ruth en Gogol uit elkaar gaan niet lang nadat Ruth teruggekeerd is van een vakantie in Engeland.
Aan het eind van dit hoofdstuk krijgt Gogol alsnog te horen van zijn vader waarom de schrijver Gogol zo belangrijk voor hem is. Ashoke vertelt het verhaal terwijl ze samen in de auto zitten.
Gogol listens, stunned, his eyes fixed on his father’s profile. Though there are only inches between them, for an instant his father is a stranger, a man who has kept a secret, has survived a tragedy, a man whose past he does not fully know.
[…]
“Why don’t I know this about you?” Gogol says. His voice sounds harsh, accusing, but his eyes well with tears. “Why haven’t you told me this until now?”
“It never felt like the right time,” his father says. [p.123]
Wanneer zijn vader hem later met Gogol aanspreekt, heeft dit een compleet andere betekenis gekregen.
HOOFDSTUK 6 — BLZ 125 T/M BLZ 158:
Het is 1994 en Gogol woont inmiddels in New York en werkt voor een architektenbureau. Hij leert Maxine kennen en trekt na een poos in bij haar en haar ouders, want ze woont nog thuis. De ouders van Maxine behoren tot de ‘upper-class’ en houden er een luxueuze levensstijl op na. Het kost Gogol weinig moeite om zich aan hun manier van leven aan te passen. Hij bezoekt zijn ouders nog maar onregelmatig. De eerstvolgende zomervakantie nadat hij bij Maxine is ingetrokken brengt hij door in New Hampshire, ook weer opnieuw samen met de ouders en grootouders van Maxine die daar een vakantiehuis aan een groot meer hebben. Onderweg naar dit vakantieadres stopt hij met Maxine bij zijn ouders voor een kort bezoekje.
Geleidelijk aan zien we in het verhaal opnieuw een verschuiving in verhaalperspectief. Het is Ashima die we nu volgen tijdens de voorbereidingen rondom Kerstmis. Zij is alleen thuis omdat haar man een aanstelling aan een andere universiteit heeft aanvaard en daarom steevast enkele weken uithuizig is. Op een zondag belt haar man om te zeggen dat hij zich niet goed voelt en naar het ziekenhuis gaat. Later die avond krijgt ze bericht dat hij is overleden.
HOOFDSTUK 7 — BLZ 159 T/M BLZ 187:
Gogol vliegt alleen vanuit New York naar Ohio om het lichaam van zijn vader te identificeren en zijn appartement op te ruimen en op te zeggen. Zijn zus blijft bij hun moeder. Wanneer Maxine hem belt aan het eind van de avond hoe alles is gegaan, zegt ze hem in een hotel te gaan slapen. Maar Gogol kan niet weg uit het appartement van zijn vader. Hij blijft slapen op de bank en heeft een grotendeels doorwaakte nacht waarin hij veel herinneringen aan zijn ouders voorbij ziet trekken.
De dagen erna blijft Gogol bij zijn moeder en zus. Tegen de tijd dat Kerstmis aanbreekt besluit Gogol dat hij niet met Maxine meegaat naar New Hampshire om daar de kerstvakantie door te brengen.
HOOFDSTUK 8 — BLZ 188 T/M BLZ 218:
Binnen enkele maanden na het overlijden van Ashoke, gaan Gogol en Maxine uit elkaar. Gogol gaat weer wonen in zijn eigen kleine appartement welke hij nooit had opgezegd. Hij werkt nog steeds bij het architektenbureau. Op een dag spreekt hij af met Moushumi, de dochter van vrienden van zijn ouders. Hij kan haar zich nog vaag herinneren van vroeger. De afspraak is niet spontaan, maar op voorspraak van zijn moeder.
HOOFDSTUK 9 — BLZ 219 T/M BLZ 245:
De kennismaking valt goed. Binnen een jaar zijn getrouwd en gaan wonen in een nieuw appartement. Af en toe overvalt Gogol een vorm van jaloezie wanneer hij er via gezamenlijke vrienden aan herinnerd wordt dat Moushumi voorheen en hartstochtelijke relatie had met een zekere Graham. Hij vraagt zich dan af of hij niet slechts een vervanger is. Wanneer ze in verband met een opdracht voor Moushumi naar Parijs gaan, loopt Gogol verlaten door de straten van Parijs, terwijl Moushumi in hun hotelkamer achterblijft om haar lezing voor te bereiden.
Terug in New York bezoeken ze een feestje waar later op de avond een discussie losbarst over namen naar aanleiding van de aanstaande geboorte van een baby bij een van de aanwezigen. Plotseling vertelt Moushumi dat Nikhil niet de echte naam van Gogol is. Gogol is verbijsterd. Hij had dit in vertrouwen aan haar verteld en nooit verwacht dat zij dit zomaar openbaar zou maken. Wanneer de hilariteit gezakt is vraagt iemand naar het waarom. Gogol zegt slechts dat zijn vader een fan was. Waarna het gesprek verder gaat over de perfecte naam voor de baby:
“Relax,” Edith says. “The perfect name will come to you in time.”
Which is when Gogol announces, “There’s no such thing.”
“No such thing as what?” Astrid says.
“There’s no such thing as a perfect name. I think that human beings should be allowed to name themselves when they turn eightteen,” he adds. “Until then, pronouns.” [p. 244–245]
Het boek is nog niet uit. Er volgen nog drie hoofdstukken. Die ik ook al heb uitgelezen. Maar daarover een volgende keer meer, en geloof me dat zal niet weer over acht weken zijn. Niet alleen zal ik dan het slotstuk van dit verhaal weergeven, maar ook uitgebreid stilstaan bij mijn eigen leeservaring van het boek.
Dit allemaal in het kader van de boekenruil die @JuL1ta en ik zo spontaan zijn begonnen. Tipje van de sluier: die knuffelverzotte @JuL1ta heeft mensenkennis om mij al meteen zo’n boek te doen toesturen terwijl ze me op dat moment nauwelijks kende.