20131022

Lite­rair bloggen

Ter­wijl het tumult over zwar­te piet alles en ieder­een doet bezig­hou­den, breek ik mezelf het hoofd hoe en of ik hier ook nog eens aan­dacht aan moet beste­den. Ik besluit er mis­schien later op terug te komen. Wan­neer de erg­ste storm is gaan lig­gen. Het lijkt me beter om met een boek op de bank te krui­pen. Wie weet haal ik daar wat inspi­ra­tie van­daan voor een nieu­we blog­post. Niet veel later lees ik:

Een niet-lite­rai­re blog­ger is veel meer in con­trol als het gaat om een onder­werp voor zijn blog­post, juist omdat het veel meer los­staat van hem­zelf. Hij kiest een onder­werp dat hem ligt en waar­van hij ver­moedt dat het bij het publiek in de smaak zal val­len. Wan­neer hij met zijn vori­ge blog­post suc­ces heeft gehad, zal hij een blog­post schrij­ven die daar qua onder­werp op lijkt. Hij maakt gebruik van cli­chés en sja­blo­nen, van per­so­na­ges die ofwel ‘goed’ ofwel ‘slecht’ zijn, van span­ning die met trucs wordt opge­roe­pen, van een taal die niet per­soon­lijk is.

Ik kan me daar wel in vin­den en lees gre­tig verder:

Een lite­rair blog­ger daar­en­te­gen is niet ‘vrij’ in de keu­ze van zijn onder­werp. Een onder­werp dringt zich aan hem op, het laat hem niet meer los en, hoe groot zijn twij­fel aan­van­ke­lijk mis­schien ook is, hij onder­werpt zich eraan en begint het al schrij­vend te ontwikkelen.

Ik her­ken mezelf! Dat is pre­cies hoe het blog­gen bij mij gaat.

Dat dit zo zijn beper­kin­gen kent weet ik uit eigen erva­ring en wordt beves­tigd op de vol­gen­de bladzijde:

De echt belang­rij­ke blog­post is iets wat je in zeke­re zin over­komt, niet iets wat je bedenkt — hoe­veel denk­werk er uit­ein­de­lijk ook in het lite­rair blog­gen gaat zitten.

Tja, omdat mij deze avond dus niets is over­ko­men en ik me daar­aan dien­ten­ge­vol­ge niet kan onder­wer­pen, heeft het ver­der geen zin te gaan beden­ken waar ik dan als­nog over kan gaan blog­gen. Het is niet anders.

~ ~ ~

PS: de gebruik­te frag­men­ten komen uit ‘Wat alleen de blog­post kan zeg­gen’ door Oek de Jong, waar­bij ik alleen zo vrij ben geweest om de ter­men ‘schrij­ver’, ‘schrij­ven’ en ‘roman’ te ver­van­gen door res­pec­tie­ve­lijk ‘blog­ger’, ‘blog­gen’ en ‘blog­post’. Ook in de titel van zijn essay, mocht dat nog niet opge­val­len zijn. Het zij mij vergeven.