20131023

All we need is love

De band had al zo’n vier num­mers bevlo­gen gespeeld in het Luxor alvo­rens Israel Nash (Grip­ka blijft tegen­woor­dig ach­ter­we­ge om een of ande­re reden die ik nog niet heb weten te ach­ter­ha­len; mis­schien dat het van doen heeft met z’n ver­hui­zing onlangs naar Texas; maar het kan ook zijn dat het het niet iets van de laat­ste tijd is, en dat ik het alleen nu pas opmerk) de tijd nam om een woord­je rich­ting het publiek te rich­ten. Hoe­wel, het bleef bij een gemom­peld ’thank you’ en ‘love’, waar­na er weer gecon­cen­treerd ver­der werd gegaan met waar­voor ze naar Neder­land waren geko­men. Mooie muziek maken.

Ook tij­dens het ver­de­re ver­loop van het con­cert werd er slechts spaar­zaam con­tact gemaakt met de fans. Nou hoeft dat voor mij ook niet altijd. Lie­ver een goed con­cert dan de ver­plich­te bedank­jes tus­sen­door. Wat me bij Israel Nash ech­ter opviel was het het veel­vul­dig gebruik van het woord­je ‘love’. Niet dat het sto­rend was, het viel me slechts op.

Na het con­cert had ik het geluk dat ik nog even­tjes een woord kon wis­se­len met hem alvo­rens hij mijn zojuist aan­ge­schaf­te cd’s sig­neer­de. Opnieuw veel­vul­dig ‘love’ en aan­ver­wan­te ter­men. Het was hele­maal back to the six­ties en flo­wer power voor en na. Z’n woes­te hip­pie haar­dos ver­sterk­te dit beeld alleen maar. Nadat hij de cd’s onlees­baar had onder­ge­klie­derd gaf hij er nog een kus op als teken van ver­bon­den­heid en kreeg ik een ste­vi­ge omhel­zing (het is een beer van een vent).

In de trein terug naar huis wist ik het zeker. Het gaat alle­maal goed­ko­men op de wereld (zelfs met zwar­te piet). All we need is love, en ik had mijn por­tie van Israel Nash al ruim­har­tig gekre­gen om ver­der met de mens­heid te kun­nen delen.