20131025

Open deur

In een uit­ver­koch­te zaal (ik ver­meld het nog maar een keer) had ik van­avond een mooi plek­je weten te bemach­ti­gen op de eer­ste rij. Iets na ach­ten werd het licht gedimd en ver­scheen Jacob Jan Voer­man van­uit een deur aan de lin­ker­kant van het toneel. Hij had een aan­tal voor­wer­pen bij zich (piep­schuim let­ters, zo zou later blij­ken). Nadat hij die voor­wer­pen een plaats gege­ven had, ver­dween hij weer door de open deur. Waar zou hij zijn geble­ven? Alleen een zwak licht scheen naar bui­ten. Na een tijd­je kwam hij opnieuw te voor­schijn om dit­maal met de voor­stel­ling te begin­nen. De deur ging dicht waar­door ze opge­no­men werd in de duis­ter­nis en zelf uit het zicht verdween.

Er zit­ten twee kan­ten aan de deur. Mijn kant. En jouw kant. Jacob Jan stond deze avond aan jouw kant. Hij moest op. Voor de laat­ste keer in zijn reeks van try outs. Wat dacht hij voor­dat hij het toneel opliep naar mijn kant?

Denk je wel eens na voor­dat je een deur open­doet? Je weet nooit echt wat er is aan de ande­re kant. Je denkt het te weten, maar zéker weet je het pas als je de deur hebt geopend.

Dit citaat uit het boek ‘Aan de ande­re kant van de deur’ door Ton­ke Dragt (zijn lie­ve­lings­au­teur) is een frag­ment wat Jacob Jan zelf in zijn voor­stel­ling ver­werkt heeft. Met­een op het moment dat het voor­bij kwam moest ik opnieuw aan die deur den­ken waar hij zelf kort daar­voor over de drem­pel was gestapt. Of er echt een drem­pel lag heb ik ach­ter­af niet gecon­tro­leerd, maar in mijn bele­ving is er altijd een drem­pel wan­neer er spra­ke van deur is.

Natuur­lijk kwam deze asso­ci­a­tie voor­al voort uit de blog­post die Jacob Jan deze och­tend had geschre­ven naar aan­lei­ding van de voor­lo­pig laat­ste try out. Hij mij­mert daar­in over een onbe­stemd kna­gend gevoel. En komt zelf met het voor­beeld van de drem­pel op de proppen:

Een drem­pel waar ik nu tegen aan hik, en die straks heel onbe­dui­dend lijkt, als ik er maar over­heen ben.
Maar ja. Van­af deze kant is die groot, die drempel.

Maar geluk­kig trekt hij zelf de con­clu­sie dat naast het feit dat er nog veel gedaan moet wor­den om een vol­gen­de stap te kun­nen zet­ten, het nu voor­al belang­rijk is om te genie­ten. Want dat doet hij nog te wei­nig (zo geeft hij zelf aan).

Na afloop was ik blij te ver­ne­men dat het hem deze keer was gelukt om ook te genie­ten. Ik meen het aan hem gezien te hebben.