Het echte werk gaat beginnen
Morgen is het 1 november. Dan starten meer dan 195.000 enthousiastelingen om een maand lang iedere dag te schrijven aan een roman die uiteindelijk de omvang moet krijgen van rond de 50.000 woorden. Zij doen dit in het kader van NaNoWriMo, oftewel National November Writing Month. Waarbij het National allang de Amerikaanse landsgrenzen is ontgroeid, getuige één van de opgenomen antwoorden in hun FAQ sectie:
We are very proud to be an international event, and don’t consider the “National” in the title to refer to the United States. This is an event for all nations. We’d change the name to “International Novel Writing Month,” but InNoWriMo doesn’t roll off the tongue in quite the same way.
Naar alle waarschijnlijkheid doen er nog veel meer liefhebbers mee dan het hierboven vermelde aantal. Dat zijn alleen nog maar de geregistreerden op de NaNoWriMo site zelf, die meedingen naar de verschillende prijzen die er vergeven worden. Er zijn ook nog eens ontelbaar veel schrijvers in spé die deze gelegenheid aangrijpen om op hun eigen manier mee te doen om zo eindelijk eens die roman op te leveren waar ze al zolang vol van zijn.
Grote kans dat er volgend jaar van diegenen die de schrijfopdracht tot een goed einde weten te brengen er een aantal daadwerkelijk hun boek gepubliceerd weet te krijgen. En heel misschien zit er wel eentje tussen die dan via de leesclub Een perfecte dag voor literatuur in mijn studeerkamer terechtkomt. Je weet nooit hoe dat gaat.
Vandaag kreeg ik het boek ‘De gestolen kinderen’ van Gerardo Soto y Koelemeijer via de post toegestuurd. Niet dat ik denk dat het boek in de maand November van een der voorgaande jaren is geschreven. Althans niet dat ik weet. Nee, de reden om NaNoWriMo aan te halen in de inleiding is eerder om aan te geven dat ikzelf de komende tijd ook dagelijks meer tijd aan het schrijven ga besteden. En wel aantekeningen, samenvattingen en uiteindelijk recensies voor de groeiende stapel boeken waaronder mijn bureau langzamerhand vervaarlijk begint te kreunen.
[update vrijdag 1 november: Ik had achteraf gezien net zo goed kunnen beginnen met te verwijzen naar het Nederland Leest initiatief dat ook vandaag begint en een maand duurt. Nog beter, ik had ze allebei kunnen vernoemen. Bij deze. Schrijven en lezen. Dat is wat ik (meer en meer en meer) ga doen tenslotte.]
Begrijp me goed. Ik vind het ontzettend leuk werk. Tenslotte heb ik het zelf opgezocht toen ik de kans kreeg. Maar het vergt steeds meer van mijn tijd. Tijd die ik er ook daadwerkelijk in wil steken want ik wil (net zoals bij mijn ‘echte werk’) kwaliteit leveren. Me er niet met een Jantje van Leiden van af maken. En dan kan het zomaar gebeuren dat ik vanwege een boekje met de omvang van 96 pagina’s voor een beter begrip een ander boek aanschaf met tegen de 1.000 pagina’s:
Ja, dan gaat het hard met de spaarzame tijd die ik beschikbaar heb. Dus moet ik het ergens vandaan zien te halen waar er nog wat te halen valt. En dan kom ik vanzelf bij internet uit. Want zaken zoals TV kijken heb ik al terug gebracht tot hooguit het NOS Journaal, een enkele documentaire en af en toe een aflevering Lost op Netflix.
Wat ik de komende tijd ga doen is mijn aanwezigheid op het wereld omspannende web de komende twee maanden (op één maand kun je niet staan, zei mijn moeder altijd) tot het minimale terugbrengen. Wel regelmatig een update op mijn blog, maar voorlopig niet al te vaak op twitter (wat!? nog minder op twitter? kan dat?) of op andere sites waar er veel tijd verloren gaat die ik nu op een andere wijze wil invullen. Zodat ik misschien zelfs wat tijd kan besteden aan ‘echt schrijven’. Want heel eerlijk, ook in mij schuilt een would-be schrijver.
Laat ik daarom afsluiten met bij voorbaat een welgemeend excuus wanneer ik wat minder aanwezig ben her en der in de virtuele wereld. Ik heb werk te doen. Het zij me vergeven.
Blogdatum: 15 december 2013
Miguels rustige leven in een klein dorp niet ver van Salamanca verandert in één klap als hij op een dag een brief ontvangt van zijn tante. Zij draagt een geheim met zich mee dat te groot is om mee haar graf in te nemen: Miguel is geadopteerd. Miguels ouders hebben hier nooit ook maar met een woord over gesproken. Samen met zijn vriend Álvaro, archeoloog en amateur historicus, probeert Miguel zijn geschiedenis te reconstrueren. Álvaro krijgt het vermoeden dat Miguel een van de ‘gestolen kinderen’ is. Langzaam ontdekt Miguel hoe een groot netwerk van Franco-aanhangers decennialang vele tienduizenden kinderen bij hun ouders heeft weggehaald. Zou hij daartoe behoren? Waarom zouden zijn ouders daaraan hebben meegewerkt? Hoe vindt hij ooit zijn biologische ouders terug?
De gestolen kinderen
Gerardo Soto y Koelemeijer
Uitgeverij Nieuw Amsterdam
ISBN 9789046815298