Gister bezocht ik de Boekenbeurs in Antwerpen samen met een aantal collega boekbloggers van de Een perfecte dag voor literatuur leesclub. We waren uitgenodigd door uitgeverij De Geus (waarvoor nogmaals dank) om later op de dag de schrijver Patrick Ness te mogen interviewen naar aanleiding van zijn nieuwe boek ‘Zeven minuten na middernacht’. Tijdens het uiterst informele maar o zo informatie gespek (waarover de komende tijd meer) kwamen we onder andere te spreken over emoties in een verhaal. Patrick (mag ik Patrick zeggen? ja dat mag ik) gaf aan dat hij er naar streeft om zo eerlijk als mogelijk te zijn in het oproepen van die emoties en het toepassen van trucs te vermijden. Daarvoor leest hij zijn werk veelvuldig door vanuit de ogen van een lezer om te zien of hij geraakt wordt door de soms heftig emotionele passages die hij zelf geschreven heeft.
Lachen is ook een emotie. Het lijkt me een komisch gezicht om een auteur hardop lachend aan een bureau te zien zitten terwijl de tranen over de wangen stromen. Elke keer weer gevloerd door de eigen grap.
Overkomt jullie dat ook wel eens? Dat je een boek even opzij moet leggen omdat je buikpijn hebt van het lachen? Dat het verder lezen onmogelijk gemaakt wordt door de tranen in je ogen? Of is het lachen jullie vergaan en komen de tranen alleen nog maar door het leed in een verhaal? Door de dieptrieste ontwikkelingen die vele auteurs ons voorschotelen? Dat zou toch best treurig zijn.
Vraag 44:
Welk boek heeft je onlangs nog hardop aan het lachen gebracht?